woensdag 29 april 2009

Componist van filmmuziek
Zbigniew Preisner
(Bielsko-Biała, 20 mei 1955)

Preisner werd vooral bekend als huiscomponist van de Poolse regisseur Krzysztof Kieslowski. Hij schreef onder andere de muziek voor de films 'Dekalog' (1987), 'La double vie de Véronique' (1990), 'Trois Couleurs: Bleu' (1993), 'Trois Couleurs: Blanc' (1994) en 'Trois Couleurs: Rouge' (1994).

De wisselwerking tussen film en muziek is zeer groot, soms is het alsof het beeld aangepast werd aan de muziek. Het belang van Preisner’s muziek voor de films van Kieslowski is vergelijkbaar met die van Ennio Morricone voor de films van Sergio Leone. De muziek is indringend aanwezig en samen met de beelden en de sfeer ontstaat er een unieke ervaring.

De muziek van Preisner is buitengewoon intens en laat je niet meer niet los. Na enkele luisterbeurten voel je de onweerstaanbare drang om de cd steeds opnieuw af te spelen.

Zijn broze melodieën worden naakt, ontdaan van bijna elke versiering, opgenomen met grote, luidkeels schreeuwende stiltes op de achtergrond, vaak extra benadrukt door zinderende echo's en lange, uitgerekte momenten waarin de muziek de adem inhoudt.

Preisner heeft in zijn oeuvre veel gebruik gemaakt van steeds terugkerende instrumenten en elementen zoals het klokkenspel, hobo, enkele strijkers, een groot koor en een solozangeres. Zijn muziek is zowel groots en heroïsch als ontroerend en ingetogen.
...

dinsdag 28 april 2009

Vandaag eens geen katten of muizen maar filosofie...
Een wat lang uitgevallen bericht, maar ja, dat is eigen aan filosoferen.

Enkele maanden terug heb ik mij gewaagd aan het lezen van een werk van één van de invloedrijkste denkers uit de twintigste eeuw,
Jean-Paul Sartre: De Wegen der Vrijheid.
Dit werk beslaat ongeveer 1000 bladzijden en bestaat uit 3 delen: 'De jaren des onderscheid', 'Het oponthoud' en 'De dood in het hart'.
Het werk staat bol van de ideeën, het is een filosofische roman.

Voor de oorlog houdt Sartre zich vooral bezig met de theorie van de vrijheid.
Het existentialisme benadrukt de absolute vrijheid van het individu. Sartre koppelt aan die absolute vrijheid de absolute verantwoordelijkheid van de mens.

Tot die tijd is Sartre van mening dat menselijk samenleven gelijk staat aan met elkaar in conflict zijn. Maar dat verandert als hij in de oorlog broederschap ervaart. Hierdoor krijgt hij sympathie voor het communisme, en later ook voor Mao. Hij probeert het onmogelijke te doen: het communisme verenigen met het existentialisme. Hij faalt daarin.
Sartre sterft in 1980. Zijn publieke rol is dan al een tijd uitgespeeld. Wel heeft hij tientallen romans, toneelstukken en essays nagelaten.
(bron: VPRO)

4 Ik was erg onder de indruk van de volgende passage uit
'De wegen der Vrijheid'

'En plotseling begon boven zijn leven en boven zijn bezoedeld lichaam een zuiver bewustzijn te zweven, een ikloos bewustzijn, als een beetje warme lucht; daar zweefde het en het was een blik en die blik bekeek de nagemaakte artiest en de burgerman die zich vastklampte aan al zijn gemakken, en de mislukte intellectueel die noch een revolutionair noch een opstandige was, de verstrooide dromer die door zijn eigen slappe leven omringd was, en die blik veroordeelde: ‘Die vent daar is een mislukkeling’.

Zijn leven was aan zijn voeten gevallen en daar lag het nu in brede plooien en omringde hem nog, het belette de bewegingen van zijn enkels, maar hij zou er uit stappen en dan zou hij zijn leven als een gestorven huid achter zich laten.

In de steek gelaten door het weke en tedere dier dat het zolang gehuisvest had, was dat eenzame leven tot plotselinge stilstand gekomen en zweefde nu op de rand van de wereld, vol kreten zonder weerklank, vol nutteloze verwachtingen en sombere glanzen, vol figuren en vervlogen geuren, en was als een eeuwige tussenzin, onvergetelijk en beslissend en even onvernietigbaar als een brok erts.

Niets kon dat leven meer beletten er geweest te zijn. Maar het had zijn uiterste lotsverwisseling ondergaan: zijn toekomst was gestold. ‘Een leven wordt met toekomst gemaakt, zoals het lichaam uit het ledig’.

Hij boog zijn hoofd: hij dacht aan zijn eigen leven. De toekomst was in hem doorgedrongen tot in het hart zelf, alles was er in aanleg aanwezig, in afwachting. De dagen van zijn prille jeugd waren daar, de dag waarop hij gezegd had: ik zal vrij zijn, de dag waarop hij gezegd had: ik zal groot zijn, kwamen hem nu voor als een strikt persoonlijke hemel die er in een zuivere ring boven hing: en die toekomst was hijzelf, hij, zoals hij nu was, vermoeid en ouder wordend. Iedere dag stelden zijn oude dromen van grootheid nog dieper teleur, en iedere dag bezat weer een nieuwe toekomst; langzaam vergleed zijn leven van afwachting tot afwachting, van toekomst tot toekomst… waarheen?'


Identiteit tegenover vrijheid.
444
De behoefte aan identiteit is menselijk. Want wanneer we er over uit zijn wíe (maar vooral wát) we zijn, dan hoeven we onze plaats in de wereld niet steeds opnieuw te kiezen. Maar als een mens zich tot zijn identiteit reduceert, dan verwordt hij daarmee tot een object; onvrij en onderhevig aan wetmatigheden. Niet meer bij machte om gewoontes, stereotype reacties te doorbreken, als een ding onder de dingen.
Vrijheid geeft een mens de mogelijkheid om te allen tijde zijn identiteit opnieuw te interpreteren, of in het uiterste geval zelfs af te werpen. Door deze vrijheid is de mens méér dan een ding dat niet in staat is tegen wetmatigheden in te gaan. Dankzij zijn vrijheid kan de mens waarlijk mens-zijn. Maar gemakkelijk is het niet. Sartre was zich dat als geen ander bewust. Zijn beroemde slogan is: ,,De mens is gedoemd om vrij te zijn”.

Strijden tegen of

inschikkelijk zijn met
het beeld dat een ander van ons heeft.

444
Vervreemding, bedreiging, veroordeling. Tot het moment dat men oog in oog met elkaar staat, en er contact kan zijn. Dan staan er twee vrijheden tegenover elkaar in een hachelijke situatie. Want wie veroordeelt wie? En hoe gaan we daar mee om?
Sartre biedt twee mogelijkheden.
4 Primo: De beste verdediging is de aanval. Iemand kan altijd proberen zijn vrijheid terug te winnen door de ander met zijn blik te verslinden. De ijdeltuit kan in plaats van gestigmatiseerd te worden, zélf gaan stigmatiseren. En dan is de ander ineens onhebbelijk, onverzorgd, en wat dies meer zij. Door de ander te stigmatiseren heeft degene die gestigmatiseerd werd zijn vrijheid heroverd en zegeviert hij over de ander.
4 Secundo: Een slaafse onderwerping, juist aan de blik van de ander, is ook een mogelijkheid om de strijd aan te gaan. Zien anderen ons als ijdel? Dan worden we toch ijdel! Als we daarin slagen, dan komen hun stigmatiserende opmerkingen minder hard aan. Ze hebben immers gelijk? De bedreigende kracht die er van hun oordeel uitgaat, verliest zodoende zijn werking.

4 Strijden met het beeld dat de ander van ons heeft, is volgens Sartre de normale manier om de eigen vrijheid te handhaven. Dan hoeven we niet naar onszelf te kijken. Dan hoeven we onszelf geen vragen te stellen over onze eigen identiteit.
4 Inschikkelijkheid met het beeld van de ander daarentegen, geeft uiting aan een diep gevoelde wens om wel naar zichzelf te kijken en om zichzelf een vastomlijnde identiteit te verschaffen.
Daardoor weet hij wat hij is en dat stelt gerust. Want wat zou er van ons overblijven als die identiteit weg zou vallen? Niets?

bron: Meike Oosterwijk en Léonne van der Weegen
...

maandag 27 april 2009

Pin Trading










Wat is een pin?
Een pin is een speldje met een afbeelding, die je vast kunt spelden op wat je ook maar wilt.

Wat is Pin Trading?
Pin Trading is een manier om een prachtige, kleurrijke verzameling te starten met souvenirs. Of je nu houdt van de spanning van het ruilen, het mooie van een collectie of gewoon de magie van Disney.

Deze pins kunnen aangekocht worden in de winkeltjes van Disney. Ze kosten zo ongeveer tussen de 5 en 12 euro. Verzamelaars en Cast Members (personeel) dragen hun pins op een speciale lanyard (keykoord) en vragen elkaar om te ruilen zodat je steeds nieuwe pins hebt en je collectie groter wordt.

De Pin Trading traditie startte in Disneyland Resort Ananheim, Californië, maar het was pas eind 1990 dat het zich enorm ging uitbreiden. Het duurde toch tot 1999 voordat het zich uitbreidde naar alle Disneyland parken over de hele wereld. Het populairst werd het in Walt Disney World, Florida.

Uiteindelijk werd op 6 oktober 2001 het Pin Traden geïntroduceerd in Disneyland resort Parijs.
Er is een speciale Disneyland® Resort Paris collectie ontworpen. Deze collectie wordt regelmatig vernieuwd en uitgebreid, waarbij elke maand een serie in een beperkte oplage (limited edition) wordt gebracht en exclusieve pins ter gelegenheid van belangrijke gebeurtenissen.

De meesten kiezen voor een bepaald thema of figuur. In ons geval - hoe kan het ook anders - is dat Mickey Mouse geworden. Het begon met enkele kleine 'klassiekers', waarna het pin-virus toesloeg. Onze collectie is, in vergelijking met de échte verzamelaars, zeer bescheiden: een honderdtal 'gewone' pins en zo'n dertig 'limited editions'.
bovenaan limited editions van 250 ex. en van 2000 ex.
onderaan limited editions van 500 ex. en van 750 ex.

zondag 26 april 2009

Hier zijn ze dan.
Marie's vier jongste telgen.

We hebben er nog geen namen voor bedacht. Eerst nog eens afwachten welk karakter ze vertonen. Afgaande op hun 'looks' zijn er wel al enige treffende elementen te ontdekken die tot een naam kunnen leiden...

zaterdag 25 april 2009

de Kat
in de Kunst

Deze keer nr 3 in de reeks:

ANDY

WARHOL

(Pittsburgh, 6 augustus 1928 — New York, 22 februari 1987)


Warhol was een Amerikaans kunstenaar, cineast en publicist. Warhol werkte tevens als muziekproducent en acteur. Vanuit zijn achtergrond en ervaring in de toegepaste kunst was Warhol één van de protagonisten van de Pop-art in de Verenigde Staten in de jaren '50 en '60 van vorige eeuw.

Warhol is vooral beroemd om zijn vlakke en contrastrijke schilderijen en zeefdrukken van verpakte producten en alledaagse objecten zoals Campbell's soepblikken, bloemen en de banaan op de cover van het album The Velvet Underground and Nico (1967), alsook voor zijn gestileerde portretten van 20e eeuwse beroemdheden als Marilyn Monroe, Elvis Presley, Judy Garland, en Elizabeth Taylor.

In 1954 publiceert Andy Warhol een serie van 25 kattenportretten in boekvorm. Deze limited edition van met de hand ingekleurde prints werd uitgebracht ter gelegenheid van Kerst. Hij noemde zijn boek '25 Cats Name Sam and One Blue Pussy'. Niettegenstaande Warhol en zijn moeder reeds meer dan twintig jaren katten in huis hadden, waren deze tekeningen gebaseerd op foto's van de kattenfotograaf Walter Chandoha.

De schilderijen die Warhol maakte op basis van foto's van katten en honden, zijn heel levendig en vol persoonlijkheid.

vrijdag 24 april 2009

Mijn mentale omgeving

Eergisteren schreef ik dat ik door het 'bloggen' op een (nog) bewustere, intensere manier naar de wereld kijk. Door het gericht zijn op andere zaken, ga ik ook aan andere dingen denken. Deze andere gedachten brengen andere gevoelens met zich mee welke zich dan op hun beurt weerspiegelen in mijn fysieke lichaam. Over die 'mentale omgeving' en de invloed ervan, gaat het vandaag.

'Zware kost' denken jullie nu. Ja, toch vreemd dat juist datgene wat een mens kenmerkt, namelijk zijn denkvermogen, vaak zo moeilijk te overdenken valt. Toch scheppen we onze eigen werkelijkheid in overeenstemming met de overtuigingen, denkwijzen en verwachtingen voortkomend uit dat denkvermogen. Daarom zouden we dat zorgvuldig moeten bestuderen. Allé vooruit, concentreer jullie!

Onze eigen mentale omgeving wordt samengesteld uit zeer persoonsgebonden beelden, veronderstellingen, visies en ervaringen die we lange tijd met ons meedragen. Ze bepaalt het beeld dat wij ons vormen van onze leefwereld.
Deze eigen gemaakte denkpatronen hebben we nodig, anders lopen we verloren. Maar we moet ze regelmatig op punt stellen, aanpassen, opruimen. Anders bestaat het gevaar dat we er in 'vastlopen'.


De gedachten vormen het mentale voedsel voor het lichaam.
We weten dat de fysieke omgeving, met besmetting en gebrek aan hygiëne, ziek kan maken. Maar er is ook een mentale omgeving. En daar is eveneens een mentale hygiëne, een opkuisen en net houden van de gedachten, noodzakelijk.
Je eigen mentale wereld bestaat uit die dingen waar jijzelf aandacht aan schenkt. En het is op die door jezelf samengestelde werkelijkheid dat je reageert.


Het losbreken van vastgeroeste (verkeerde) denkpatronen is niet eenvoudig en vergt durf en doorzettingsvermogen. Maar de beloning is meer vrijheid in denken, voelen en doen. Door oude patronen en belemmerende overtuigingen los te laten, ontstaat er ruimte voor nieuwe invalshoeken.

Door negatieve overtuigingen onder ogen te zien, te benoemen en te relativeren wordt hun kracht verminderd. Het is niet de bedoeling negatieve gedachten, zoals angst, boosheid, of wrok te onderdrukken. Ze moeten worden herkend, onder ogen gezien en vervangen.
Ze stromen door ons heen, we voelen ze en dan verdwijnen ze. Als we ze tegen proberen te houden dan stapelen ze op en kunnen er echte blokkages ontstaan.

Onze leefwereld wordt gekneed tot een getrouwe kopie van onze eigen gedachten. Daarom moeten we leren negatieve gedachten of verwrongen visies te wissen en ze te vervangen. Een negatieve gedachte zal, als ze niet wordt uitgewist, dikwijls resulteren in een negatieve omstandigheid.

Allemaal gemakkelijk gezegd...
Inderdaad, ons eigen denken onder controle houden is niet eenvoudig. Maar het is niet omdat het moeilijk is dat we het niet moeten proberen. En zoals zo vaak: hoe groter de inspanning, hoe mooier het resultaat.
...

donderdag 23 april 2009

Welke waarde hebben woorden?

Deze ochtend hoorde ik op de radio 'Wordy Rappinghood' van de Tom Tom Club. Deze 'Club' werd in 1980 opgericht door het echtpaar Chris Frantz (drums) en Tina Weymouth (bas). Dit zijn twee leden van de band 'Talking Heads' van frontman David Byrne. Zij produceerden ook andere artiesten en ze waren betrokken bij het Gorillaz-project met Damon Albarn van Blur.

'Wordy Rappinghood' gaat dus over woorden. Een onderwerp dat aansluit op het bericht van gisteren.

De woorden hieronder zijn een eigen interpretatie, gebaseerd op de engelse songtekst.

Welke waarde hebben woorden?
woorden in kranten, worden in boeken
woorden op TV, woorden van bedriegers
woorden van troost, woorden van vrede

woorden die mij bevelen
woorden die mij goed deden
woorden die me bijna de das omdeden.


Welke waarde hebben woorden?
twijfelende woorden, geleerde woorden
en woorden die mij ontroeren

zinloze woorden, hippe woorden
en woorden die mij bang maken

bedrukte woorden, gevoelige woorden
en woorden die de waarheid zeggen
vervloekte woorden, gelogen woorden
en woorden die betekenis missen.


Welke waarde hebben woorden?
Concrete woorden, abstracte woorden
gekke woorden en liegende woorden
wazige woorden, uitstervende woorden
zeldzame woorden en godslasterende woorden
vertrouwde woorden, oprechte woorden

goede woorden en slechte woorden

Welke waarde hebben woorden?
harde woorden, subtiele woorden
woorden van de mens waar ik van hou
woorden van wijsheid, woorden van strijd
woorden uit het boek waar ik van hou
juiste woorden, winnende woorden

woorden uit monden van mensen
die niet zeggen wat ze denken

en niet denken wat ze zeggen

Welke waarde hebben woorden?

Woorden zijn zeer krachtige wapens, waar voorzichtig moet mee omgegaan worden. Woorden worden vaak veel te vlug uitgesproken.
Al ben ik zelf geen spraakwaterval, toch hou ik veel van woorden.
Ik geniet van hun klank, van de beelden die ze oproepen, van de emoties die ze weerspiegelen, van de wijsheid die ze verkondigen.
Daarom hou ik ook van schrijven, het geeft me de mogelijkheid om rustig het juiste woord te zoeken dat zo goed mogelijk verwoord wat ik zeggen wil. En zo zijn we weer terug bij gisteren: de redenen waarom ik 'blog'.

Wil je de song nog even horen (waarschuwing: 't is een beetje een 'onnozel' liedje, maar je krijgt het de komende dagen niet meer uit je hoofd) , klik dan hier:
http://www.veoh.com/browse/videos/category/music/watch/v1022927taee98eE#
...

woensdag 22 april 2009

Waarom bloggen mensen?

Dat is één van de meest voorkomende vragen op de vele blogsites.
Soms is de motivatie erg persoonlijk, maar bij de meeste mensen zijn er overeenkomstige drijfveren te vinden.
Op de site blog-art.nl vond ik de volgende redenen waar ik - en wellicht ook vele anderen - veel van mezelf in terug kan vinden:

4 Ik blog dus in besta: het weblog biedt een platform om anderen mijn teksten te laten lezen. Een mogelijkheid om mijn gedachten uit te zenden.

4 Schrijfoefening: schrijven is net als topsport - je moet het bijhouden om beter te worden en je spieren soepel te houden.

4 Wederhoor: reacties van mensen die een ervaring delen of hun mening geven.

4 Speelsheid: het mooie van bloggen is voor mij de vrijheid om te publiceren wat je wilt. Ga je helemaal uit je dak van je katten, dan zet je een filmpje over die viervoeters op je blog. Heb je een voorkeur voor oude rockplaten, dan schrijf je daar lekker een stukje over. Soms ben ik zo enthousiast over iets (film, boek, cd, ontmoeting) dat ik dat enthousiasme met de wereld wil delen. Het digitale podium biedt ruimte om te experimenteren met vorm en inhoud.

4 Community: Het is leuk om vaste lezers te hebben die terugkomen om je nieuwe posts te lezen. Er ontstaat zo een community die soms alleen bestaat uit wederzijdse reacties, maar soms ook leidt tot echte ontmoetingen. Bloggen, en het internet in het bijzonder, brengt mensen bij elkaar.

Bloggen vraagt een dagelijkse inspanning. Het is niet vanzelfsprekend om elke dag een nieuw berichtje te posten. Zeker niet als je eigen leven eerder 'alledaags' is. Maar door deze uitdaging ga je bewuster leven, intenser naar de wereld rondom je kijken.
Eén van mijn grootste drijfveren is zeer zeker ook de drang om te creëren, om een idee tot uitdrukking te brengen in woord en beeld. Een blog biedt een zeer directe en zeer dicht bij de hand zijnde uitweg voor beide.
En is er, tot slot, eigenlijk nog wel een betere reden dan deze: ik blog omdat ik het gewoonweg plezant vind?

...

dinsdag 21 april 2009

de Kat in de Kunst
Deel 2 over de liefde van kunstenaars voor de kat.

Théophile Alexandre
Steinlen

Steinlen is in 1859 in het Zwitserse Lausanne geboren. Het boek 'L'Asssomoir' (1877) van de Fransman Zola beïnvloedt hem dermate dat hij besluit om naar Parijs te vertrekken. Daar komt hij al snel in contact met andere belangrijke denkers, schrijvers en beeldend kunstenaars, zoals Henri Toulouse-Lautrec, Caran D'Arche, Paul Verlaine, Guy de Maupassant, Alphonse Daudet en Emile Zola.

Hun trefpunt is het in 1882 geopende kunstenaarscafé 'Chat Noir', dat ook druk bezocht wordt door de mondaine Parijzenaars. Steinlen tekende voor dit café een van zijn beroemdste affiches, waarop een hooghartige zwarte kat te zien is.

Katten vormen een belangrijk onderwerp in zijn werken. Waarschijnlijk heeft nooit iemand beter het wezen van de kat weergegeven dan hij.

Zijn manier van schilderen kan geplaatst worden tussen jugendstil, realisme en impressonisme.

Steinlen maakte daarnaast illustraties voor diverse bladen waaronder politiek geëngageerde kranten en tijdschriften. Bovendien illustreerde hij talloze boeken en maakte hij tientallen affiches. Steinlen wordt beschouwd als een van de grootste illustratoren van het eind van de 19e en het begin van de 20e eeuw.

Het werk van Steinlen inspireerde kunstenaars als Picasso, Kollwitch en Braque.
Hij overleed op 14 december 1923 te Parijs.
...

zaterdag 18 april 2009

Onze 'kattenzolder'
Ons Marie is bevallen op dit zoldertje in de garage. Pogingen om haar doos te verplaatsen naar andere, meer bereikbare oorden, zijn mislukt. Ze grijpt haar jongen bij het nekvel en sleept ze terug de ladder op. Poes is baas.

De enige andere plaats die haar goedkeuring wegdraagt, is onze living...
's Morgens wordt het nest dus, onder het zeer waakzaam oog van Marie, verhuisd naar de woonkamer. 's Avonds wordt hetzelfde scenario gevolgd maar dan in omgekeerde richting. Zo is iedereen, maar vooral Marie, tevreden.









vrijdag 17 april 2009

Vandaag de start van een reeks berichtjes over
de Kat
in de Kunst.


Dieren zijn een geliefd onderwerp van vele schilders. Katten komen echter niet zo vaak voor op schilderijen van bekende artiesten. Enkele kunstschilders hadden wel een bijzondere band of voorliefde voor dit huisdier.

De eerste in de rij:
Auguste Renoir
(1841-1919).

De Franse schilder Pierre Auguste Renoir kwam in 1862 als leerling terecht in de studio van Charles Gleyre en raakte bevriend met Claude Monet en Alfred Sisley.
Renoir ontwikkelde een subtiele en toch levendige penseelvoering.

Eind jaren 1870 vormde Renoir en zijn vrienden een clubje avantgardisten, die tegenwoordige bekend staan als de impressionisten. In zijn werken wist Renoir op meesterlijke wijze de sprankeling van het licht en kleur op oppervlakten vast te leggen, iets wat misschien wel het belangrijkste oogmerk was van de impressionisten. Toch bleven zijn schilderijen ook een romantisch-gevoelige sfeer uitstralen.
Renoir heeft in zijn 78-jarig leven meer dan zesduizend schilderijen gemaakt!

In de portretten van Renoir zien we vaak de aanwezigheid van een kat,
het meest bekende is wellicht 'Jeune fille au chat' uit 1878.
Renoir beeldt katten af als gezellige, tevreden huisdieren. Hij droeg hen een warm hart toe en verzorgde de vele katten die rond zijn huis vertoefden.
Het Institute Pasteur in Parijs vond, tijdens het bestuderen van zijn schilderijen, kattenharen in de verf.

Boven rechts:
Une femme et son chat – 1875

Boven links:
Zelfportret van Renoir

Midden rechts:
Jeune fille au chat – 1878

Onder van links naar rechts:
Le garçon au chat - 1868
La femme au chat (la jeune fille endormit au chat) - 1880


Hiernaast:
Julie Manet ook gekend als L'enfant au chat - 1887
...

woensdag 15 april 2009

Tijdens deze dagen ben ik weer helemaal in de ban van de kat.
Een goed ogenblik om even op zoek te gaan naar enkele beroemde (getekende) katten.


Felix the cat (°1922): één van de eerste cartoonhelden. Zowel Pat Sullivan als zijn werknemer Otto Messmer claimden Felix verzonnen te hebben. Na de dood van Sullivan maakte Messmer bekend dat Felix de Kat gebaseerd was op Charlie Chaplin.
Al snel was Felix erg populair. Felix wordt wel de eerste televisiester genoemd: Felix was het eerste imaginaire karakter dat op televisie werd uitgezonden.

Figaro (°1940): de kat van Geppetto uit de Disney film 'Pinocchio'.
De gemoedelijke Geppetto, zijn nukkige kat Figaro, de flirtende vis Cleo, krekel Jiminy Cricket, de kleurrijke schurken, en natuurlijk de schattige maar naïeve Pinocchio zelf, maken van Disney's tweede lange animatiefilm een kunstwerk om te koesteren.

Tom Poes (°1941) is een beroemd Nederlands stripfiguur en het hoofdpersonage in de gelijknamige stripverhalen van Marten Toonder. Tom Poes is een kleine, witte kat. De naam is een woordspeling op het gerecht tompoes. Aanvankelijk was Tom Poes de enige hoofdfiguur in de strip, maar in het derde album, 'In den toovertuin' verschijnt er een zekere Heer Olivier B. Bommel op het toneel die uiteindelijk samen met Tom Poes tot hoofdpersonage in de strip uitgroeide.

Sylvester (°1945): de kat die op duizenden manieren de kanarie Tweety probeert te pakken te krijgen. Tweety woont bij Granny en Sylvester is zijn vijand. De buldog Hector is zijn grootste vriend en Sylvesters grootste vijand wat voor een hilarische driehoeksverhouding zorgt.

The Cheshire Cat (°1951): De kat is één van de personnages die Alice ontmoet tijdens haar tocht door Wonderland. Lewis Carroll schreef het boek reeds in 1862. De kat werd genoemd naar Carrolls thuisland Cheshire. De tekenfilmfiguur werd bekend door de Disneyfilm uit 1951.

Azraël (°1958): de kat woont bij de tovenaar Gargamel in een bouwvallig kasteel, niet ver van het Smurfendorp. Uiteindelijk is Azraël meestal degene die de klappen moet opvangen. De smurfen en Azrael zijn ontsproten aan de verbeelding van striptekenaar Peyo.

Tom (°1965): de kat uit The Tom & Jerry Show, die meestal in stukken gehakt, overreden of opgeblazen wordt maar toch door blijft gaan. De kat (Tom) en de muis (Jerry) vormen de basis van de succesvolle series van Metro-Goldwin-Mayer die gemaakt werden als korte filmpjes voor de bioscoop, geschreven en geregisserd door William Hanna en Joseph Barbera. Tussen 1940 en 1957 werden 114 Tom en Jerry-tekenfilms geproduceerd waarna de studio werd gesloten. In 1960 gaf MGM de productie van Tom en Jerry aan Rembrandt Films in Oost-Europa. Drie jaar later keerde de productie van de 'Tom en Jerry' korte filmpjes terug naar Hollywood met Chuck Jones' Sib-Tower 12 Productions; deze series duurden tot 1967.

The Aristocats (°1970): Disneyfilm over Princess, haar kinderen Toulouse, Marie, Berlioz en haar nieuwe vriend Thomas O'Malley. Dit is eerste Disneyvideo die wij in huis haalden en waar we samen met kleine Mathieu naar keken. De avonturen van deze katten liggen ons daardoor nauw aan het hart.

Top Cat (°1961): uit de Hanna-Barbara cartoon.
Top Cat is een Amerikaanse animatieserie over de avonturen van een stel zwerfkatten aangevoerd door Top Cat alias T.C. Zij worden telkens gestoord door de wijkagent, maar weten hem om te praten .In Amerika liep deze animatieserie van
1961 tot 1962
.

Musti (°1968): De Vlaamse tekenaar Ray Goossens tekende in 1945 al het katje Musti maar het duurde tot 1968 voordat er een televisieprogramma van werd gemaakt. In enkele minuten werd er een kort verhaaltje vertelt. Samen met haar vriendjes Meneer Konijn, Mevrouw Schildpad, Egeltje en Meneer Hond beleefde zij deze avonturen.

Garfield (°1978): bekend als de luie, dikke en arrogante kat, getekend door Jim Davis. Garfield is een wereldwijd bekende strip. Momenteel staat de strip zelfs in het Guinness Book of Records als meest verspreide strip ter wereld.

Hello Kitty (°1974): het snoezige witte animatiekatje uit Japan, is een creatie van Sanrio, de bekende speelgoedfabrikant.
Er is ook een televisieprogramma met in de hoofdrol Kitty. Elke aflevering leren ze nieuwe dingen, zoals rekenen, schrijven en lezen. Hello Kitty is begonnen als anime in Japan maar is door de jaren ook populair geworden in de rest van de wereld.
...

> Kattengespin


Een gewone ochtend in april,
gewoon een poes in een doos,
tegen haar aan gewoon vier kleintjes,
gewoon drinkend van moeders melk,
dat is denk ik, gewoon... een wonder.

...

> Kattengespin

15 april 2009: ze heeft wat op zich laten wachten, maar deze ochtend heeft onze poes Marie haar gezinnetje aangevuld met vier stuks.

In alle stilte, in een doos op het zoldertje van onze garage, is ze op haar ééntje bevallen van vier katjes. Allen zijn zwart met hier en daar een toetsje wit.

"Stilletjes lig ik te wachten hier,
dicht tegen mij aan liggen ze, alle vier.
Al ben ik maar een simpel dier,
toch ben ik vandaag heel fier!"


Wat vooral opvalt is dat ze verdacht veel gelijken op Figaro, haar (nog niet gecastreerde) tien maanden oude zoon uit een vorig nestje. Hij vertoonde buitengewone interesse en hielp zelfs met schoonlikken van de kleintjes. Of hij de vader is, zullen we nooit zeker weten, maar het zal altijd een sterk vermoeden blijven...

Van zodra het kan zal Marie nu gesteriliseerd worden. Twee nestjes volstaan. Het tweede was eigenlijk al een 'ongelukje', eigenlijk ook wel een beetje nalatigheid onzentwege. Niettemin zullen ze door ons gekoesterd worden.

...

maandag 13 april 2009

Rupert Hine

(
Londen, 1948) is een Britse muzikant en producer. Ik ontdekte hem via zijn LP Waving not Drowning (1982). Deze kocht ik na op de radio het nummer ‘The Set Up‘ gehoord te hebben én omdat de cover mij aansprak. In die tijd durfde ik nog wel eens een intuïtieve aankoop te doen. Die LP werd voor mij een grote ontdekking en al gauw ging ik op zoek naar meer werk van de man.

Rupert Hine is eigenlijk in de eerste plaats producer van onder andere albums van
Kevin Ayers, Tina Turner, Howard Jones, Saga, The Fixx, Bob Geldof, Thompson Twins, Stevie Nicks, Chris de Burgh, Suzanne Vega, Rush. Hij heeft in totaal meer dan 100 albums geproduceerd.

Zelf nam hij 11 albums op, waaronder
Immunity, Waving Not Drowning en Wildest Wish to Fly die als zijn beste werken beschouwd worden. De stijl kun je omschrijven als experimentele synthpop. Ik hou heel veel van de wat rustige, zweverige en beklijvende nummers zoals ‘Firefly in the night’, ‘The wildest wish to fly’, ‘The Outsider’ en ‘Dark window’: songs die in mijn geheugen gebrand staan en de sfeer van toen weer tot leven brengen.

Beluister de clip in de rechterkolom hiernaast eens.
...
Het is de lente

Opflakkerend zonlicht laat sluimerende kleuren ontwaken,
verwarmende stralen schilderen een gouden gloed.


Een opwellend wonder doet pril groen ontluiken,
stuwend sap laat het groeien met grote spoed.


Opbeurend blauw verdringt grauwe tinten
heldere hemel doet goed aan het gemoed.


Een opgetogen getjilp verbreekt de stille morgen,
verwoede verleiding verwekt jong gebroed.


Opmonterend gemijmer verblijdt mijn gedachten,
beginnend besef vervult mij met goede moed.


Een ophemelend gedicht borrelt op uit mijn diepste wezen,

het is de lente die het allemaal doet.


...

woensdag 8 april 2009




Chinese films

komen in Vlaanderen zelden in de belangstelling. China is nog steeds een land waar we voor het merendeel negatieve berichten over te horen krijgen. Toch heeft de Chinese beschaving heel veel te bieden en bezit ze eeuwenoude waarden.

Veel Chinese films zijn een lust voor het oog. Eén daarvan is beslist ‘House of Flying Daggers’ van Zhang Yimou uit 2004.

Het is een film uit

het martial arts-genre, dus met veel door de lucht klievende zwaarden en zoevende pijlen. Het is niet de bedoeling om hier het (toch boeiende) verhaal uit de doeken te doen, maar om even oog te hebben voor de overdonderende show van beweging en kleur. Natuurlijk is dit een film vol actie, maar die is er vooral om er een visueel feest van te maken: prachtige kleuren, sterke beeldcomposities en kunstig in beeld gebrachte gevechtsscènes. Ongelooflijk esthetisch meesterschap zoals (vooral) Chinezen dat kunnen. Dit is een film die mijn drang naar ‘mooie plaatjes’ ten volle bevredigd en die dan ook een plaatsje in mijn top 100 veroverd heeft.

Mijn lievelingsscène is deze die zich afspeelt in het bamboebos!


Ook het finale gevecht in de sneeuw is van zelden geziene schoonheid.
Een verhaal dat door de prachtige beeldvorming boven de middelmaat uitstijgt (...weeral rijstpap - chinese deze keer - met een massief gouden lepeltje).
Hier moet je het doen met enkele foto's maar mocht je de inspanning doen deze film te bekijken, dan kan ik je verzekeren dat je ogen te kort zult komen.
...