woensdag 23 februari 2011

Weekboek - 26
-
De dag na de dood van schoonmoeder Tineke werd ik mij bewust van een raar gevoel. Het klinkt waarschijnlijk vreemd in de oren, maar het leek een beetje Nieuwjaarsdag.
-
Er was dat gevoel als na een feest tot in de vroege uurtjes met daaropvolgend een woelige slaap tijdens een veel te korte nacht. Met vermoeide ogen in een bonzend hoofd keek ik een beetje verweesd de dag tegemoet.
-
Er was eveneens een dubbel gevoel, dat samengaat met het afsluiten van een episode in het leven. Enerzijds was ik weemoedig en mijn gedachten waren vol herinneringen aan wat voorbij was; anderzijds had ik vaste voornemens en concrete plannen voor de komende tijd. Het was het begin van een nieuw hoofdstuk met enkele uitdagingen die toch ook onzekerheid en twijfel opriepen. Hoe zouden we omgaan met de veranderde omstandigheden, met het gemis?
-
En tenslotte was er het uitkijken naar de familiebijeenkomst, om in die geborgenheid nog even dankbaar om te kijken naar wat niet meer is. Een speciale dag die een mijlpaal vormt in onze eigen kleine geschiedenis en de tijd verdeelt in een 'voor' en een 'na'.
-

woensdag 16 februari 2011

Weekboek - 25
-
De laatste dagen
-
Dit is het relaas van de gebeurtenissen tijdens de laatste levensdagen van mijn schoonmoeder, Tineke.
-
Het einde begon op een maandagnamiddag, tijdens de tweede week na Nieuwjaar. Moeder vertrok, met zware ademhalingsproblemen, naar het ziekenhuis. Haar gezondheid was al een tijdje een bron van voortdurende zorg, maar de laatste maanden was deze snel achteruit gegaan. Toch hadden we niet verwacht dat ze die dag voor het laatst haar huis zou zien.
-
Tijdens de laatste van de drie weken in het ziekenhuis, bleef mijn vrouw (laat ik haar vanaf nu maar aanduiden met ’P’) dag en nacht bij haar. Het was een zware periode, maar de mogelijkheid om op die manier rustig en uitgebreid afscheid te nemen, gaf haar heel veel voldoening.
-
Zoals het wel eens meer gebeurt, bleek alle onheil een afspraak te hebben op hetzelfde moment. Vader kon drie dagen het huis niet uit wegens een felle buikgriep; ikzelf moest enkele dagen voor haar heengaan, twee dagen het bed houden wegens een plotse griepaanval.
-
Tijdens die laatste week kwamen vele van haar dierbaren nog eens op bezoek. De laatste zaterdag kreeg ze het naar de avond toe steeds moeilijker. P (verpleegster) voorzag dat ze nog dezelfde avond zou sterven. Ik werd naar huis gestuurd om haar vader en onze zoon op te halen.
-
Tineke nam afscheid van haar leven zoals iemand zijn trouwe metgezel uitwuift op een stationsperron. Sommige mensen zijn al halverwege de trappen naar de uitgang tegen de tijd dat hun leven van hen wegglijdt. Andere mensen staan al urenlang afscheid te nemen vooraleer hun leven zich definitief van hen verwijdert. Enkele mensen lopen met de trein mee en blijven met hun zakdoek zwaaien tot het perron dat echt niet langer toelaat. Zo ééntje was zij: bewust aanwezig tot een tweetal uren voor het heengaan; daarna kreunend, roepend, grijpend en zwaaiend tot de laatste adem.
Net zoals ze tijdens haar leven zo moeilijk afscheid kon nemen van dingen en alles maar bleef verzamelen en opstapelen, zo bleef ze verbeten vasthouden aan het leven. Tot het leven haar verliet.
P stond aan de ene kant, ik aan de andere kant van het bed, steun biedend aan haar grijpende handen, haar man zat onwennig en gespannen aan het voeteneind, onze zoon observeerde van op het ‘bijslaapbed’.
-
Op 2-2-2011 om 23.32 u vertrok ze naar de andere zijde. Er was vrede in onze gedachten, liefde in ons hart en terwijl we haar bleven aanstaren werd haar beeld troebel door het vocht in onze ogen.
-

woensdag 9 februari 2011

Weekboek - 24
-
Ik ben er terug.

Ondertussen is vorige week mijn schoonmoeder overleden op 87-jarige leeftijd.
-
De volgende maanden zal hier regelmatig een bericht verschijnen in verband met haar overlijden. In de periode rond die gebeurtenis gingen er heel wat gedachten en gevoelens door mij heen, vele daarvan hadden onvermijdelijk te maken met afscheid nemen, leven en dood.
Om al die verhalen wat te kunnen plaatsen, vind ik het beter om in het kort een beetje achtergrondinfo mee te geven.
-
Mijn vrouw is enige dochter. Ze werd pas geboren toen haar moeder 38 was.
Vier jaar na ons huwelijk, toen we nog op een appartement woonden, kwamen we te weten dat er een stuk bouwgrond te koop gesteld zou worden. Het was het enige overgebleven stuk in een straat met huizen die al 20 tot 30 jaar geleden gebouwd werden. Die straat was de straat waar haar ouders woonden, waar mijn vrouw opgroeide en leefde tussen haar derde en negenentwintigste jaar. De bouwgrond lag recht tegenover haar ouderlijke huis! Vrouwlief keek, zonder het te beseffen, al 25 jaar lang uit over het stuk grond waar ze ooit zelf haar thuis zou opbouwen!
-
Begrijpelijk dus, dat de band van mijn vrouw met haar ouders heel sterk bleef. Maar als enig kind stond ze ook alleen voor de zorg van haar ouderwordende ouders. Vooral moeder baarde veel zorgen, ze belandde de laatste tien jaar zes maal in het ziekenhuis. Voor haar vader, werd vier jaar geleden een gesprongen aneurysma hem bijna fataal, maar ze slaagde erin hem te reanimeren en met veel geluk liep hij zes maanden later terug rond alsof er niets was gebeurd.
-
De gebeurtenissen van de afgelopen tijd hadden/hebben vanzelfsprekend een grote impact op onze dagelijkse leven.
Er moet nog heel veel georganiseerd, gesorteerd, geordend en opgeruimd worden om van ‘het huis aan de overkant’ een woning te maken die aangepast is aan de behoeften van een alleenstaande 90-jarige man; om het controleerbaar en onderhoudbaar te maken voor onszelf.
Mijn vrouw heeft een maand palliatief verlof genomen en ikzelf ben ook nog in verlof, wat betekent dat we momenteel méér aan de ‘overkant’ zijn dan thuis.
Mijn ‘blogtijd’ zal bijgevolg nog heel beperkt blijven. Jammer dat ik niet zo veel bij jullie op bezoek zal kunnen komen. Ik zal mijn best doen. Groeten en tot volgende week in mijn Weekboek.
-