maandag 20 december 2010

Het sluitstuk van een reeksje Disneymanie: onze kerstboom...
-

maandag 13 december 2010

Nog een schepje 'manie'...
-

woensdag 8 december 2010

Een bijzonder stokje*
-
Wopi gaf me een stokje door. Blijkbaar door mijn zus in blogland gegooid. Wellicht met de hoop dat het, surfend van de ene naar de andere weblog, een lange reis mag maken. Want het is een stokje met een missie: een zoektocht naar betekenis. Dit avontuurlijke stokje wil namelijk iets bereiken, het wil woorden verzamelen. Woorden die door mensen gekoesterd worden omdat ze die belangrijk of bijzonder vinden. Tijdens de vele omzwervingen zal het de stem van vele denkers horen en hun favoriete woorden zorgvuldig in zijn geheugen kerven.
Zus, en iedereen die het stokje al eens ontmoet heeft, kijkt vol blijde verwachting uit naar de verhalen die achter die woorden schuilgaan. Woorden die ontkluisterd werden uit de beeldenwereld van de ziel van hen die het ontmoette. Het zijn de geheime stemmen van het innerlijke. Misschien blijft het stokje tijdens zijn pelgrimstocht af en toe even hangen (zoals bij deze blogger, die moeilijk kiezen kon) of loopt het een tijdje verloren. Maar uiteindelijk zal iemand het wel weer op weg zetten. En eenieder die deze moedige reiziger ontmoet, zal geboeid luisteren naar de verhalen die het de wereld instuurt. Misschien beschouwen velen deze onderneming als pure tijdverspilling. Maar al hebben we misschien geen woorden nodig om te overleven, we hebben ze wel nodig als symbolen om te communiceren over het leven.
-
Toen het stokje bij mij terechtkwam, waren deze woorden reeds in zijn bast gekerfd: Sinterklaas – gezellig – heerlijk – reizen - potsukkerstutje - vrijheid – ontdekken.
Nu schrijf ik er dit bij: fantasie'.
Vooraleer iets een zichtbare vorm aanneemt en werkelijkheid wordt, bestaat het als een beeld, een voorstelling. De verbeeldingskracht is een prachtig geschenk. Fantasie staat aan de wieg van talloze ontdekkingen en kunstzinnige creaties. Fantasie schenkt me mooie verhalen. Fantasie zorgt ervoor dat ik de, soms grijze, wereld kleur kan geven. Fantasie neemt me mee op vleugels van verbeelding naar werelden vol magie. Fantasie schildert een niet zichtbare werkelijkheid voor mijn innerlijk oog. Fantasie laat me dagdromen. Fantasie is een zoeklicht dat het ongekende verkent. Fantasie is de ontdekkingsreiziger op mijn innerlijke wereldzeeën. Fantasie laat een stokje op zoektocht gaan...

Tot slot nog enkele fantastische citaten:
Alleen mensen zonder fantasie vluchten in de realiteit.
Een mens heeft zijn fantasie om hem voor te bereiden op de werkelijkheid. (Buddingh)
Fantasie is een mensenrecht. (Tolkien)
Fantasie is belangrijker dan weten want het weten is begrensd. (Einstein)
-
Ik had ook kunnen kiezen voor rijstpap, mickey, licht, boek, potlood, harmonie, zeven of hemels, maar dat is misschien voor een andere keer. Nu geef ik het stokje door aan Walter en Mamapippa die er, met wat fantasie, beslist een paar mooie woorden aan toevoegen zullen!
-
(*doorgeef-opdracht)

maandag 29 november 2010

Nog meer Mickeymanie...

maandag 22 november 2010

Even terug naar een oude liefde,
ter afwisseling van de windwijzerreeks.
In eigen huis trok ik op fotojacht naar souvenirs van ons Disney-verleden
en maakte er enkele fotomontages mee:
een ontspannende en vreugdevolle bezigheid!
-
-

woensdag 17 november 2010

Weekboek - 23
-
Universums
-
Op zoek naar iets dat ik niet vind, zie ik in een lade onze fotoboekjes liggen van de voorbije vakanties. Ik blader nog eens doorheen de fotoreeksen van onze wandeltochten in de Zwitserse bergen. Nog steeds ervaar ik deze dagen als heel bijzonder, het waren ‘top’-dagen, 'hoogte'-punten van de voorbije zomer. Ze zijn met een felle fluostift aangestipt in mijn geheugen. Op enkele foto’s valt het me op hoe onbeduidend klein we zijn ten overstaan van het machtige berglandschap. Eigenlijk zijn wij slechts minieme creaturen op een planeet die zelf ook nauwelijks merkbaar is in het schijnbaar oneindige heelal.
En toch… wat is het vreemd dat ieder van ons, hoe onzichtbaar hij of zij ook haast is, binnenin zichzelf eveneens een oneindige wereld herbergt. Een wereld bestaande uit organische planetenstelsels, nevels van emotie-brokstukken en flikkerende gedachtesterren. Een innerlijke kosmos. Het ene universum lijkt een afspiegeling van het andere. Zowel onder onze huid als boven en rondom ons, ligt een wereld waarin nog steeds veel mysteries huizen. We moeten ons veelal tevreden stellen met geloven in plaats van weten, met denken in plaats van kennen. We leven in een dun grensgebied tussen die innerlijke en uiterlijke leefwereld en, enigszins gevangen in die stoffelijke aardse schil, proberen we er toch in door te dringen of uit op te stijgen. Het is een nooit ophoudende ontdekkingstocht naar de geheimen van het bestaan en het leven.
-

maandag 15 november 2010

Wind
-
thema 6: voertuigen
-

maandag 8 november 2010

Wind
-
thema 5: mens en dier
-
Even vermelden dat alle foto's uit mijn windwijzer-reeks
genomen zijn in de nabije omgeving (tot zo'n 30 km) van mijn woonplaats.
Met uitzondering van deze 'jona en de walvis'(?): die ontdekte ik in Cadzand.
-

woensdag 3 november 2010

Weekboek - 22
-
denkwerelden
-
Een donkere namiddag, laat in oktober. In mijn koffiekopje kleurt en geurt het zwart. Van op het beige porselein blijft Mickey Mouse mij onverstoorbaar toelachen en herinnert mij aan de magische dagen van weleer. Vóór mij, op de keukentafel, flikkert het vlammetje van een theelichtje. Het heeft de onmogelijke opdracht om licht te brengen in deze dag. De lichtvlek in de koffiekleurige, melkglazen houder danst tegen een decor van verwelkt groen: mijn herfsttuin lijkt op het venster geschilderd met een te waterig penseel. Druppels parelen op het ingekaderde uitzicht. Ik staar in het licht van die vurige tong. Met haar stralende warmte likt ze de kille lucht, doet haar trillen en vervormt haar in een golvende luchtspiegeling. Die vibrerende realiteit hypnotiseert mijn blik. Hierin lijkt de wereld plots zo ongrijpbaar, ijl en vluchtig. De werkelijkheid wordt onwerkelijk. Het leven verandert in een deinende schijnwerkelijkheid die verontrustende vragen laat aanspoelen in mijn geest. Schept ook mijn eigen, innerlijke vlam een persoonlijke gedachten-atmosfeer waarin mijn leven zich afspeelt? Laat ik mij misleiden door de luchtspiegelingen die ze teweeg brengt of geloof ik maar al te graag in die eigen vervormde realiteit? Zie ik de dingen wel altijd zoals ze zijn? Het is soms zo moeilijk om doorheen mijn eigen beeld van de werkelijkheid te kijken en de achterliggende naakte waarheid te ontdekken. Maar dat is net zo typisch aan de mens: dat ieder op zich, als een kunstschilder, zijn eigen denkwereldje vorm en kleur geeft volgens zijn unieke individuele bewustzijn! Ieder zijn waarheid...
Toch heb ik leren inzien dat, hoe mooi het schilderij ook is, het nooit méér dan een vervormde afspiegeling van de realiteit kan zijn... en dat er, door die realiteit, scheuren in gemaakt worden.
-

dinsdag 2 november 2010

Wind
-
thema 4: paarden
-

maandag 1 november 2010

 Harry is niet meer
-
Nog maar pas heb ik 'De Aanslag' uitgelezen en hier vorige week een bespiegeling geschreven naar aanleiding van het lezen er van of...
-
De laatste paragraaf van dat berichtje had ik, vooraleer te publiceren op deze blog, lichtjes aangepast. Mijn originele tekst ging als volgt:
-
'Nu ik opnieuw opga in het verhaal dat in mijn handen ligt, besef ik dat sommige scheppingen van de geest niet vergaan. De onderhuidse beeldenwereld van Mulisch komt via deze zonverlichte woorden weer tot leven. De scheppingen van de geest zijn beter bestand tegen de tijd dan de hand die hen neerschrijft. En misschien staat de geest zelf, los van de tijd.
-
Hierbij leek het wel of Harry Mulisch al overleden was en daarom veranderde ik zijn naam in het algemene 'schrijvers'. Nu is hij er plots toch niet meer.
De schrijver Mulisch, die unieke persoonlijkheid, is niet meer. Toch geloof ik erin dat het Zijn, dat hem een bestaan als zelfbewust individu schonk, boven de tijd staat.
Een bezoeker van de boekenbeurs, die momenteel in Antwerpen wordt gehouden, zei tijdens een nieuwsuitzending: 'dit zal hij ook wel overleven'.
Mooie woorden bij het afscheid van een groot schrijver.

woensdag 27 oktober 2010

Weekboek - 21
-
onsterfelijk
-
Mijn hand rust op een vergeelde bladzijde van het boek ‘De Aanslag’.
Ik had deze klassieker nog nooit gelezen, maar nu ligt het bij ons thuis vanwege de leesopdracht van GroteZoon. Buiten in de tuin is het frisjes, maar de uitnodigende stoel, wachtend tegen de muur in het moedige herfstzonnetje, verleidde mij tot een uurtje leesplezier.
Ik pauzeer even bij het einde van een hoofdstuk en laat mijn gedachten ontsnappen uit die beklemmende gebeurtenissen van de laatste oorlogsdagen. Ik staar naar mijn hand op het papier. Niets verhullend zonlicht vergroot elk rimpeltje uit tot een diepe kloof. Verouderen gebeurt meestal onopgemerkt, tot op ogenblikken als deze. Een vergelijking met de kasseistroken die ik een paar dagen geleden trotseerde op mijn stalen (euh… carbon) ros, hobbelt mijn gedachten binnen.
Ondertussen vermengen de letters rondom mijn vingers zich met 'de doorzonde schaduw onder de bomen' (deze heb ik van Mulisch!) tot een mengsel, dat op één of andere manier mijn diepere bewustzijn prikkelt. Deze hand: een stukje van het ‘huis’ waarin ik woon. Ooit zal dit tot stof vergaan. De oppervlakkige werkelijkheid van de huid van mijn hand lijkt niet meer dan een vlies dat een andere werkelijkheid omhult: een wereld vervuld met beelden, dromen en overvol van gedachten. En daartussenin ‘zweeft’ een bewust Zijn. Ik probeer even die sluier weg te trekken die over het raadsel van het leven ligt. Zoals zo vaak blijkt dat ook deze keer niet te lukken. Eén van onze poezen komt nieuwsgierig aan het boek snuffelen en verbreekt zo mijn gemijmer. De afgelopen minuten van bespiegelend peinzen, verdwijnen in de tijd, terwijl de late herfstzon nog steeds pagina vierentachtig overspoeld met haar gloed.
Nu ik opnieuw opga in het verhaal dat in mijn handen ligt, realiseer ik me dat sommige overpeinzingen van de geest niet vergaan. De onderhuidse gedachtenwereld van schrijvers komt bijvoorbeeld via zonverlichte, bedrukte bladzijden weer tot leven. De scheppingen van de geest zijn beter bestand tegen de tijd dan de hand die hen neerschrijft. En misschien staat de geest zelf, los van de tijd.
-

maandag 25 oktober 2010

 Snorrie is niet meer
-
Op een avond kwam hij thuis, maar gedroeg zich wat raar, had geen honger, ademde moeilijk. Een dag later brachten we hem naar de dierenarts. Bij nader onderzoek bleek het veel ernstiger dan we vermoedden. Waarschijnlijk werd hij aangereden want zijn kaak was gebroken en stond wat scheef en zijn keel zat bijna dicht door de zwelling. Na een verblijf van bijna twee weken bij de dierenarts, zou hij vandaag, maandag, naar huis mogen. Zaterdagmorgen kregen we het bericht dat hij plots in enkele minuten tijd gestorven is. Vermoedelijk een bloedklonter die een longembolie veroorzaakte.
-
-
Snorrie (we noemden hem ook vaak 'Snorremans') was een 'buitenkat' die naar huis kwam om te eten, een dutje te doen, geknuffeld te worden. Hij was de grootste van onze 7-koppige kattenfamilie, rustig en heel goedaardig. Slechts 18 maanden oud werd hij. Dat is niet veel, maar genoeg om een deeltje te worden van ons dagelijkse leven... we zullen hem missen.
-

woensdag 20 oktober 2010

Weekboek - 20
-
Fietsgekte
-
Wat begonnen is als een terloopse vakantieactiviteit, groeide uit tot een wekelijks plezier: fietsen!
Mijn nieuwe – tweedehandse – carbon racefiets is een voortreffelijke metgezel geworden. Zijn glanzende, rood met zwarte jasje verleidde mij tot de aanschaf van aangepaste klederdracht: truitje, broek, sokken, handschoentjes,... alles in combinerende kleuren. Als één geheel rollen we nu gezwind doorheen het serene herfstland.
Alle gekheid op een zadel...
als mijn innerlijke leven chaotisch aanvoelt en ik even niet meer weet waar mijn hoofd staat, dan vind ik opnieuw rust in de eenvoudige en routineuze beweging van het fietsen.
-
Mijn racefiets (en verbeterde fysieke conditie!) maken een strak tempo mogelijk. Niettegenstaande mijn helm, worden hardnekkig vastklevende gedachten losgerukt door de strakke wind. Ze lossen op in de lichte nevel die boven groene weiden en geoogste velden is blijven hangen. Nieuwe flarden gedachtewind beroeren me slechts terloops. Negatieve emoties verliezen hun greep op mijn wezen, moeten noodgedwongen loslaten en blijven verscheurd achter op beton en asfalt. Mijn lichaam is een schaduw die over bermen wegvlucht en zich verstopt in, door het karige zonlicht dwars over de weg geschilderde, zwarte afdrukken van bomen. Mijn hele 'zijn' lijkt nog slechts te bestaan uit die éne inspanning: het ronddraaien van de trappers. Enkel energie rest.
-
Ik weet het, ik heb me even laten gaan in lyrische beschrijvingen.
Zo lijkt fietsen wel het toppunt van lichamelijke én geestelijke vervoering...
maar om eerlijk te zijn: soms is het ook gewoon 'afzien'!
-
Misschien creëert dit cirkelvormig bewegen wel een meditatief effect. Ze schenkt in elk geval een gevoel van 'verlichting' wanneer ik mij nadien terug in de mallemolen van de dag begeef.
Intense fysieke inspanning en doorgedreven geestelijke arbeid lijken soms elkaars tegenpool, maar eigenlijk hebben ze veel met elkaar gemeen: ze proberen twee fundamentele facetten van ons menszijn zo puur en krachtig mogelijk tot uiting te brengen.-

maandag 18 oktober 2010

Wind
-
thema 3: HANEN
De klassieker onder de windwijzers.
-

woensdag 13 oktober 2010

Weekboek - 19
-
Verplichte lectuur
-
GroteZoon heeft onlangs de lectuurlijst van school meegekregen. Daaruit moest hij een boek kiezen: te lezen en bespreken tegen de herfstvakantie.
Eerlijk, ik was verrast over de moeilijkheidsgraad van de boeken op deze lijst. Prachtige, boeiende werken, dat wel, maar toch al ‘zware kost’ voor een prille zestienjarige die (jammer genoeg) niet graag leest…
-
Om een idee te geven, zijn dit enkele titels van de lijst:
De Engelenmaker (Stefan Brys – over autisme); De helaasheid der dingen (Dimitri Verhulst – over kinderverwaarlozing, alcoholisme); Kartonnen dozen (Tom Lanoye – over ontluikende homoseksualiteit); Tirza (Arnon Grunberg – over vader-dochterrelatie en waanzin); De wereld van Sofie (Jostein Gaarder – filosofiehandboek in de vorm van een roman); De eenzaamheid van priemgetallen (Paolo Giordano – over adolescentie en eenzaamheid).
-
Verder was ik verrast om in deze lijst ook spirituele werken te vinden van Paulo Coelho (De Zahir) en Hermann Hesse (Siddharta, Narziss en Goldmund) die ik nog niet zo lang geleden zelf gelezen heb. Boeken waar je de tijd moet voor nemen. Lectuur met een diepere betekenis en levensfilosofie die voor een puberende jongen als mijn GroteZoon, nog moeilijk te doorgronden is. En hem bovendien (nog) helemaal niet aanspreekt.
Trouwens, als zestienjarige kwam ik indertijd ook niet verder dan de verplichte schoollectuur van klassiekers als ‘Kaas’ (Willem Elsschot) of ‘Het gevaar’ (Jos Vandeloo). Ook deze werken vind ik nu nog terug in de lijst van GroteZoon!
-
Deze lijst wekte mijn leeslust aardig op en ik kon dan ook de verleiding niet weerstaan er enkele uit te kiezen voor ‘eigen gebruik’. Op dit ogenblik heb ik net ‘De verloren eer van Katharina Blum’ uit, het bekende en verfilmde boek van Heinrich Böll.
Ik ben geen veel-lezer. Het gebrek aan concentratievermogen speelt me parten. Maar het openen van een boek is als een reis naar een boeiende nieuwe wereld en daar kan ik moeilijk aan weerstaan.

maandag 11 oktober 2010

Wind
-
thema 2: PIJLEN
-


woensdag 6 oktober 2010

Weekboek - 18 
Tijd om de draad weer op te nemen:
op woensdag is er weer mijn 'Weekboek'.
-
Hemel en Hel
-
In het boek ‘Het leven van Pi’ van Yann Martel las ik twee fragmenten:
twee uitersten qua gedachten, gevoelens en bewustzijn, waarin ik veel herken.
-
Het gaat hier wel om uitersten, om tegenpolen: de bodemloze afgrond en de hoogste top.
Meestal klim ik hoopvol omhoog, genietend van wat het pad te bieden heeft. Het uitzicht is bij gelegenheid groots en allesomvattend. Maar soms word ik opgehouden door kleine struikelstenen die mij ten val brengen. Gelukkig zijn er meestal genoeg houvasten om mijn val af te remmen, maar af en toe word ik zo verrast dat paniek en angst zich van mij meester maken. Dan verlies ik mijn beheersing en evenwicht en duikel de afgrond in…

Elke strohalm waaraan ik me dan kan vastklampen, grijp ik vast als een uitgestoken hand om mij terug op het pad te helpen.
-
-
Hier komen de fragmenten, laat ik ze maar hemel en hel noemen.
-
Hemel
-
‘Zo was ik een keer de stad uit gereden en op de terugweg, op een hoog punt waar ik links de zee en recht voor me de weg kon zien liggen, kreeg ik plotseling het gevoel dat ik in de hemel was. Het was nog steeds precies hetzelfde plekje als waar ik op de heenweg langs was gekomen, maar ik zag het nu anders. Dat gevoel, een paradoxale mengeling van pulserende energie en diepe vrede, was intens en gelukzalig. De weg, de zee, de bomen, de lucht, de zon, die vroeger allemaal op verschillende manieren tot me gesproken hadden, spraken nu allemaal dezelfde taal van eenheid. (…) Alle elementen waren in harmonie met al het andere, alles was met elkaar verwant. Ik knielde als sterveling neer en stond onsterfelijk weer op. Ik voelde me het middelpunt van een kleine cirkel die samenviel met het middelpunt van een veel grotere.’
(Uit 'Het leven van Pi' - Yann Martel)
-
Hel
-
‘Angst is de enige echte tegenstander van het leven. (…) De angst zoekt je zwakste plek en vindt die met onfeilbaar gemak. Het begint in je hoofd, altijd. Het ene moment ben je nog kalm, beheerst, gelukkig. Dan sluipt de angst, vermomd als onschuldige twijfel, als een spion naar binnen. De twijfel stuit op ongeloof. (…) Maar ongeloof is een slecht bewapende infanterist. Daar maakt de twijfel zonder moeite korte metten mee. Je wordt zenuwachtig. De rede komt je te hulp. Je laat je weer geruststellen. De rede is uitgerust met de nieuwste technologische wapens. Maar tot je verbijstering wordt de rede verslagen (…) Je voelt dat je verzwakt, dat je krachten tanen. Je zenuwachtigheid slaat om in vrees. Dan begint de angst aan je lichaam te vreten, dat al heeft gemerkt dat het helemaal de verkeerde kant uit gaat. (…) Snel neem je overhaaste beslissingen. Je laatste bondgenoten, hoop en vertrouwen, stuur je weg. Zo, nu heb je jezelf verslagen. De angst, die alleen maar een indruk is, heeft je overwonnen.’
(Uit 'Het leven van Pi' - Yann Martel)
-

maandag 4 oktober 2010

Wind
-
We zijn alweer in de maand oktober aangeland; niettegenstaande de zachte temperaturen is de herfst al aanwezig. De bladeren waaien van de bomen. Wind.
Ik waag me aan een nieuwe reeks. Een ideetje waar ik al een tijdje mee bezig ben.
Kijk met me mee naar die bijzondere silhouetten die zich scherp aftekenen tegen de lucht: windwijzers. Ze bestaan in alle vormen en formaten, van eenvoudige richtingwijzers tot kunstige smeedwerken.
Ik verdeelde ze in thema's, combineerde ze met 'wind'spreuken.
Veel kijkgenot met deze reeks! Hier komt het eerste thema: VOGELS
-

maandag 27 september 2010

Dankjewel!
-
Ik was aangenaam verrast door de vele woorden van steun.

Jullie woorden zorgden voor extra materiaal ter versteviging van mijn kaartenhuisje!
Deze woorden maakten me rustig, gaven me meer vertrouwen om met vaste hand verder te werken aan de opbouw. Van harte dank.
-
De innerlijke storm is nu geluwd, al moet ik nog oppassen voor onverwachte rukwinden. Gelukkig is dat vervelende gevoel van ‘de grond die onder mijn voeten wegzakt’ weggeëbd. Laat ik het daar nu maar niet meer over hebben.
-
Er is weer enige routine en regelmaat in mijn dagelijks bestaan, maar vooral ook in mijn gedachten. Dat heb ik nodig. Mentale chaos put me uit, maakt me zwak en kwetsbaar.
Stilaan vinden mijn gedachten opnieuw die innerlijke stille en rustige plaatsjes; die plaatsjes waar ik creatief kan zijn… en kan denken aan de wereld van ‘gouden lepeltje’.
-
Ik weet dat ik het dagelijkse posten en bezoeken niet zal volhouden. Daarom laat ik het gewoon aan de inspiratie en de ‘goesting’ over: zij zullen bepalen wat er hier verschijnt en wanneer. Maar in elk geval: jullie horen nog van me :-)
-

maandag 20 september 2010

Kaartenhuisje

Het bleef hier de laatste tijd behoorlijk stil, hé?
-
Het ging/gaat voor het ogenblik opnieuw even wat minder met me. Ik heb het wat moeilijk met mezelf. Ik heb soms het gevoel alsof ik boven op een wankel kaartenhuisje sta. Het evenwicht dat ik daar vind, kan vlug verstoord worden. Ik heb weinig verweer tegen elke windvlaag die voortkomt uit veranderende situaties of uit bepaalde (kleine) problemen en gebeurtenissen. Meestal blijk ik niet bij machte daar afdoende op te reageren. Ze maken me onzeker, soms angstig en machteloos. Ze zorgen ervoor dat ik verward ben en niet naar behoren kan functioneren. Ik vergeet constant dingen, kan me niet concentreren, kan geen beslissingen nemen, doe 'domme' dingen. Soms stort mijn huisje helemaal in elkaar.
De oorzaken van deze toestand liggen gedeeltelijk in mijn persoonlijkheid, maar zijn zeker ook te zoeken in mijn burn-out. En misschien heeft die uitzonderlijk sombere, voorbije maand er ook iets mee te maken?
Misschien hadden jullie, via mijn blog, de indruk dat ik meestal alles goed onder controle heb, evenwichtig ben, goed in mijn vel zit. Dit is ook zo... tot ik mijn afgeschermde eilandje of mijn onbereikbare luchtkasteel moet verlaten en mij moet bewegen in de harde realiteit...
-
In die omstandigheden bleek het niet mogelijk om mij ook maar enigszins te concentreren op het bloggen. Vandaar de eerder lange stilte.
De laatste dagen lijk ik een iets stabielere positie gevonden te hebben. Misschien lukt het binnenkort wel weer.
Niettegenstaande er hier weinig te beleven valt, zijn er toch mensen die blijven reageren. Dat doet me goed! Van harte dank daarvoor.
Heb nog even geduld... ik ben hier en daar nog wat steunpilaren en draagbalken aan het plaatsen om mijn kaartenhuisje wat steviger te maken. Tot... :-)

zaterdag 11 september 2010

Cowwash
-

zaterdag 4 september 2010

...Gepeins...
-

dinsdag 31 augustus 2010

Zestien
-
Vandaag mag GroteZoon voor de 16de keer kaarsjes uitblazen.
Naar traditie hoort daar een beperkt familiefeestje bij: onze ouders, schoonouders, mijn zus, Vrouwlief, GroteZoon en mezelf, dit zijn samen 8 stuks,... beperkt dus.
Aangezien zijn verjaardag steeds net voor het begin van het nieuwe schooljaar komt, kiezen we er vaak voor om het feestje iets vroeger te laten plaatsvinden. Dit jaar was gisteren dé dag.
-
Natuurlijk hoort bij zo'n gelegenheid ook een stuk lekkere taart. Taart...
Na de bakgekte van de afgelopen maand kon het niet anders: we gingen zelf aan de slag!
We namen geen onnodige risico's en hielden het bij een (eenvoudige) chocoladecake en een Flan brésilienne. Voor alle zekerheid bestelden we toch ook nog de specialiteit van de lokale patisserie: perentaart.
-
Alle gebak bleek in de smaak te vallen. Het was een gezellige namiddag. Niets spektaculair, maar toch is dit één van die momenten om te koesteren, zeker nu we nog 'voltallig' zijn. Want inderdaad, de jaren staan niet stil, mijn schoonouders zijn nu 89 en 87, mijn ouders 77 en 76.
Tenslotte werd er nog een fles champagne ontkurkt om te toosten op geluk en gezondheid... en goede schoolresultaten!
-
Hieronder enkele fotootjes om het resultaat van onze amateuristische bakkunst (links boven en onder) te laten bewonderen ;-) 
-

zondag 29 augustus 2010

Fietsgekte - deel 2
-
Het nadeel van 1000 km fietsen over Vlaamse wegen, was het feit dat we ons bewust werden van de beperktheden en onvolkomenheden van onze rijwielen...
-
De (hybride) fiets van GroteZoon kochten we voor zijn Plechtige Communie toen hij twaalf jaar was. Dat leverde nu opmerkingen op als: mijn fiets wordt te klein, hij is te zwaar, te banden zijn te breed, het stuur is te recht,...
Mijn eigen fietsje telt al meer lentes dan GroteZoon. Dat leverde van mijnentwege opmerkingen op als: antiek, te weinig versnellingen, onhandig schakelen, versleten remmen,...
-
Het begon met informatieve bezoekjes aan fietshandelaars om te zien welke aanpassingen gemaakt konden worden... het eindigde met de aankoop van twee racefietsen!
Voor GroteZoon een spiksplinternieuwe witte, voor mij een tweedehandse (maar zo goed als nieuwe) rood-zwart-witte 'koersmachine'. Dat kan tellen, als motivatie om wat meer aan sport te doen!
-
Aan die keuzes ging een weekje twijfelen, tobben, informeren, nadenken, kiezen vooraf. Een hele week, ondergedompeld in de geheimen van de fietsmechaniek.
Het gevolg daarvan was dat mijn hoofd gevuld was met woorden als Shimano, afmonage, Campagnola groep, carbon voorvork, derailleurs, kadermaat, shifters,... en dat er van bloggen weer niets terecht kwam (= nog maar eens een excuus voor mijn afwezigheid in Blogland).
-
Deze vakantie veroorzaakte een serieuze daling in onze financiële middelen, maar ach... ze leverde mooie ervaringen en vreugde en bovendien had/heeft ze een gunstige invloed op lijf en leden, dus... armer aan de éne kant, rijker aan de andere :-)

(Ten gepaste tijde plaats ik wel eens een fotootje; de fiets van GroteZoon is nog in de maak.)

vrijdag 27 augustus 2010

Bakgekte
-
Kinderen (onder andere) houden een mens actief.
-
Na het fietsen (zeg maar koersen) in de voormiddag, moest GroteZoon nog de verveling van de namiddag trotseren. Deze ging hij te lijf met een nieuwe uitdaging: taart, gebak, brood, pannenkoeken,... bakken!
Kwestie van de verbruikte calorieën weer aan te vullen en het gewicht op peil te houden...
-
Hij testte zijn kooktalenten uit op flantaart, chocoladecake, Aalsterse vlaai, broodpudding, chocolademousse, pannenkoeken en tenslotte ook op pizza's, (zelfgemaakte) ravioli en brood.
Dat brood leidde tot een broodmachine waardoor we nu elke dag ons eigen broodje bakken.
-
Alles gebeurde natuurlijk onder het toeziend oog en met de helpende hand van 'gouden lepeltje'... (zou dit hier dan toch nog een culinaire blog worden...?)
Het opruimen achteraf, werd echter hélemaal aan mij toevertrouwd...:-(
-
Dit en nog heel wat andere activiteiten zorgden ervoor dat deze blogger 's avonds half slapend voor zijn PC-scherm hing en er niet meer in slaagde enkele zinnige regels tekst te produceren, waardoor hij algauw het ene scherm voor het andere ruilde en vanuit zijn luie zetel een of andere film op zich af liet komen.

woensdag 25 augustus 2010

Fietsgekte
-
Ik had het voorspeld: dit zou een fietsvakantie worden!
(zie bericht van 3 mei)
-
En inderdaad, eind juni werden de eerste tientallen kilometers al afgelegd.
GroteZoon had een 'doel' vooropgesteld:
deze vakantie wou en zou hij 1000 km bij elkaar fietsen...!
-
Er werden toeristische fietsroutes opgezocht, er werden routes uitgestippeld met behulp van de 'fietsknooppunten' van het 'fietsnetwerk'. De afstanden van de eerste tochten lagen tussen de 40 en 60 km. Natuurlijk moest ook onze uitrusting aangevuld worden. Zoon had nog geen rennersbroek, ik nog geen valhelm.
-
Na de reis naar Zwitserland werden de afstanden geleidelijk aan verhoogd. Uiteindelijk maakten we ook twee dagtochten van meer dan 100 km.
We reden naar west, oost, noord en zuid. We fietsten langs de Leie en de Schelde, we ontdekten de kasseien van de hellingen van 'De Ronde van Vlaanderen', we fietsen door talloze Vlaamse dorpjes... en ja, op een dag bereikten we het (voor ons) magische getal van 1000 km.
Mits enig rekenwerk lukten we erin om dit heuglijk moment te laten plaatsvinden op een bijzondere plek: net voor de 'Menenpoort' in Ieper, het bekende monument voor de slachtoffers van Wereldoorlog 1 en voor mij een symbool van mijn jeugdjaren. (zie foto bij bericht van 19 mei).
Een moment dat nog lang in onze geheugens zal bewaard blijven.
-
's Avonds waren de benen soms zo vermoeid dat ook mijn hersenen dienst weigerden en er van bloggen niets terecht kwam. (Eerste excuus voor mijn afwezigheid in Blogland, hihi, er volgen er nog...)

maandag 23 augustus 2010

 REIS ZWITSERLAND = JULI 2010
de laatste dagen
=
De twee resterende dagen houden we het rustig.
We trekken toch nog eens naar de Cabane Petit Mountet,
maar voor de rest is het rustig genieten van een drankje en een hapje.
En terugkijken op een geslaagde vakantie waarin het weer ons gunstig gezind was
en haar regendruppels bewaarde voor de avonden en nachten.
=
=
Dit is dan het einde van deze reeks.
Wat hierna komt, is ook voor mij nog een vraag...
Het bloggen is aan het slabakken (dat hebben jullie wel reeds gemerkt...),
ik slaagde er niet in om regelmatig bij jullie op bezoek te komen...
Wellicht brengt het nieuwe schooljaar weer enige routine.
Aan allen die hier toch af en toe eens kwamen kijken:
dank voor jullie interesse!

zaterdag 21 augustus 2010

 REIS ZWITSERLAND - JULI 2010
Wandeldag 7
-
-
Vandaag trekken we naar de Cabane Becs de Bosson, 2985 m boven de zeespiegel.
de langste tocht van deze vakantie, zo bleek achteraf.
We laten de auto achter op het parkeerterrein bij de Barrage de Moiry
en beginnen vol goede moed de lange beklimming.
Tot aan de Pas de Lona loopt er een behoorlijk steil, maar breed en goed begaanbaar pad.
De moeizaam overwonnen hoogtemeters moeten echter ten dele weer ingeleverd worden
tijdens de afdaling naar het Lac de Lona. Na een korte pauze gaat het nu weer bergop,
eerst lichtlopend, maar dan flink steil tussen de rotsen. Even wordt het echt klauteren wanneer we een sneeuwveld willen omzeilen. Zoals veelal, wegen de laatste loodjes het zwaartst en we zijn dan ook opgelucht als we uiteindelijk na 3,5 uur de cabane bereiken.
Het panorama is gewoonweg overweldigend en reikt tot aan de Mont Blanc.
Na een welverdiende rust en picnic vatten we de terugtocht aan.
Na in totaal 7 uren stappen, staan we terug op de parkeerplaats.
Vermoeid en dorstig: het is genoeg geweest.
In de 'chalet' bij de barrage de Moiry trakteren we onszelf nog op een ijsje en een drankje.
-

donderdag 19 augustus 2010

 REIS ZWITSERLAND - JULI 2010
Wandeldag 6
-
-
Dit wordt een uitdaging: naar de Cabane Arpittettaz op 2786 m.
Volgens de wegwijzers en documentatie: 3u50 heen, 3u terug.
We zijn dus vroeg uit de veren en om 8 uur staan we al paraat,
gewapend met onze spiksplinternieuwe wandelstokken, gekocht in Zinal.
-
Op de grote foto hierboven zie je op de voorgrond Cabane du Petit Mountet
(zie wandeldag 2).
Het doel van vandaag ligt helemaal achterin het dal,
aan de voet van de Weisshorn (4506 m).
-
Na het brede pad van de eerste kilometers, volgen we nu een rotsig, flink stijgend pad doorheen het bos. Na een stuk grasland bereiken we een meertje dat in een schitterend decor gelegen is. Vanaf daar gaat het een tijdje minder steil, tegen de bergflank verder.
Vanaf de twee brugjes over de neerstromende bergriviertjes is het weer flink klimmen
over een heel rotsig pad. Maar we hebben de cabane in het vizier en dat geeft moed.
Precies 3 uur na de start is ons doel bereikt. Ja, het klimmen ging behoorlijk goed vooruit!
Maar we (vooral ik) zijn slechte dalers. De afdaling zou net even lang duren als de klim! 
-
Het uitzicht en de ligging van de cabane zijn ronduit schitterend! 
Aan de ene zijde overal sneeuw en gletschers,
aan de andere zijde, bijna 1000 m lager, het groene dal.


dinsdag 17 augustus 2010

 REIS ZWITSERLAND - JULI 2010
Uitstap 2
-
-
Vandaag trekken we naar HET symbool van Zwitserland: de Matterhorn !
Het dichtstbijgelegen plaatsje is Zermatt.
Je kunt er niet met de auto naar toe. Die moet je achterlaten in een parkeergarage
bij het station van Täsch. Daar nemen we de shuttle naar Zermatt.
(Deze is overigens heel prijzig: 40 euro voor ons drieën voor een ritje van 10 minuten.) 
In Zermatt aangekomen, moeten we eerst de gezellige straten doorwandelen
vooraleer we een eerste blik kunnen werpen op de Matterhorn.
Aan de rand van het stadje is er dan eindelijk een vrij zicht op de beroemde berg.
We nemen er natuurlijk de tijd voor een picnic en een uitgebreide fotosessie...
Daarna houden we een heerlijke verpozing op het tuinterras van
het vijfsterren hotel Zermatter Hof (zie foto rechtsonder).
De prijzen zijn er niet duurder dan elders en de bediening is top.
Met het beeld van de Matterhorn nog op ons netvlies, beginnen we de terugtocht.
Het was weer een mooie én rustige dag. Een beetje té rustig voor Grote Zoon,
die liever zwetend over bergpaadjes klautert...
-

zondag 15 augustus 2010

 REIS ZWITSERLAND - JULI 2010
Uitstap 1
-
-
Om de knieën van Vrouwlief wat hersteltijd te gunnen,
trekken we vandaag op stadsbezoek.
We gaan een kijkje nemen in de hoofdstad van het kanton Wallis (in 't Frans: Valais):
Sitten (in 't Frans: Sion)
-
Sion herkent men van verre aan het middeleeuwse stadsbeeld
dat beheerst wordt door de rots van Valeria (621 m)
met de pelgrimskerk Notre-Dame de Valère uit de 12e en 13e eeuw
en de rots van Tourbillon (655 m) met de ruïne van de antieke burcht
van de bisschop uit de 13e eeuw.
De oudste stad van Zwitserland is tegenwoordig het economisch centrum
van Wallis en een belangrijk verkeersknooppunt.
Sion ligt midden in een van de belangrijkste wijnstreken van Zwitserland.
Vooral de witte wijn uit de regio, de Fendant, is bekend.
-
-
Het is puffen door de warme straatjes en op de schaduwloze hellingen.
Sion ligt in het Rhônedal op een hoogte van 500 m
en geldt als de warmste stad van Zwitserland.
We zijn niet meer gewoon aan temperaturen van om en bij de 35°.
Elke 100 m hoger zakt de thermometer 1 graadje,
dat betekent dat het nu op 1700 m hoogte slechts 23° is.
We zijn dan ook blij als we in de vroege namiddag terug in Zinal aankomen
en een 'koel' picnicplaatsje vinden langs de ijskoude rivier, de Naviscence.
-

vrijdag 13 augustus 2010

 REIS ZWITSERLAND - JULI 2010 
Wandeldag 5
-

We gaan op verkenning in een ander stukje Wallis:
het Lötschental, gelegen in Duitstalig Wallis.

De zon staat weer stralend aan de hemel.
Op de grote parkeerplaats bij Fafleralp, op het einde van het Lötschental,
is het broeierig heet. Het is 10 uur.
Vrouwlief ziet er wat tegenop om in deze hitte uren te klimmen.
We besluiten naar een meertje te stappen dat op de weg naar de Anenhütte ligt.
Na een kwartiertje stappen, voelen we gelukkig al het verfrissende windje
dat vanaf de eeuwige gletschers het dal inwaait. Het pad stijgt heel geleidelijk.
Voor we het goed beseffen zijn we al bijna anderhalf uur op weg.
Het zwaarste stuk moet echter nog komen:
een heel steile klim over een smal rotsig bergpad tot de Anenhütte op 2358 m.
Op een wegwijzertje staat vermeld: 'Anenhütte 30 min.'
Nu opgeven zou al te gek zijn, dus beginnen we de klim.
En inderdaad, een half uur later mogen we genieten van de verdiende rust
en van alweer een prachtig panorama en uitzicht op de gletscher.

De vroegere Anenhütte werd vernield door een lawine.
Deze moderne betonnen nieuwbouw staat er pas twee jaar.
Niettegenstaande het wat koele uiterlijk,
blijkt dit toch een heel aangename pleisterplaats te zijn.
Binnenin met veel hout en oog voor detail afgewerkt.
-
-
Tijdens de afdaling is Vrouwlief even onoplettend, struikelt, valt op haar knieën...
Ze heeft pijn, is even in paniek. Het blijkt vooral om schaafwonden en kneuzingen te gaan. Ze kan verder, al is het wat moeizaam.
's Avonds krijgen haar knieën blauw-paarse vlekken.
Voor de komende dagen plannen we uitstapjes per auto...
-