woensdag 31 maart 2010

Weekboek

hoofdstuk 12

 Gouden lepeltje viert feest: zijn eerste levensjaar is volbracht !


 Daarom heb ik mijn geesteskind even uitgelaten en in de bloemetjes gezet :-) 


Op de dag dat ik de zeilen hees en mijn blogreis begon, wist ik helemaal niet welke richting ik uit zou varen. Het vertrouwde vasteland bood me weinig vooruitzichten. Heel voorzichtig maar ontzettend nieuwsgierig begon ik dit avontuur, vertrouwend op de internetwinden. Ze voerden mij naar Blogger, de blogspot van Google.

Toen ik eind maart 2009 mijn eerste stap aan land zette, betrad ik een totaal vreemde wereld. Ik bouwde een plekje voor mezelf en gaf het de naam ''Gouden lepeltje'  (vanwege de rijstpap waar ik zo gek op ben). Ik gaf het een kleurtje en creëerde een sfeertje. Toen ik mij gesetteld had, trok ik op verkenning in dit, voor mij onbekende, doch vermaarde Blogland. Tijdens mijn eerste tochten, maakte ik kennis met enkele leden van de lokale bevolking. Gelukkig waren ze vredelievend, vriendelijk en werd ik meestal hartelijk verwelkomd. De taal had ik nog niet helemaal onder de knie. Woorden als logje, webbie, knuf, xxx verrijkten mijn taal. Maar uitdrukkingen als :-) en ;-) bleven lange tijd een raadsel. Wist ik veel, dat webloggers de dingen nogal eens vanuit een ander standpunt bekijken… Sommige onder hen maken ook veelvuldig ‘klik’ of ‘klikkerdeklik’ geluiden. De voornaamste bezigheden van dit ras zijn fotograferen, dagboeken schrijven, dichten, kunsten maken, filosoferen. Ze hebben vooral aandacht voor de mooie kanten van het leven en laten dan ook geen gelegenheid voorbij gaan om hihi, hahaha, whahahaa, @@@ uit te roepen.

Toch voelde ik me soms onzeker: wat moest ik hier in hemelsnaam beginnen? Kon en mocht ik in dit land mezelf zijn? Was mijn bijdrage enigszins nuttig, boeiend of interessant?
De blijken van waardering en de motiverende woorden gaven me voldoende antwoord. In dit land vond ik opnieuw vertrouwen in mezelf en bouwde er een aardig 'leven' op. Bijna dagelijks spon ik een nieuwe draad en schiep zo mijn eigen plaatsje binnen het grote web.

 Daarom ben ik dankbaar voor elke 'bewoner' die mij vereerde met een bezoekje!



Hoe het verhaal verder gaat, is ook voor mij een raadsel. Hoelang blijf ik hier? Zolang als ik motivatie vind, zolang ik er mijn creativiteit kwijt kan, zolang er vrienden langskomen, zolang als ik er plezier aan beleef...

Een verjaardag is eveneens een geschikt moment voor een terugblik. Ook om eindelijk eens dat blogger gadget  'enquête'  uit te testen. Daarom heb ik een lijstje samengesteld met 10 van mijn log-reeksen van het afgelopen jaar.
*** Mag ik vragen om in de lijst, bovenaan in de rechterkolom, één, twee of drie van jullie favoriete thema's aan te kruisen (liefst niet allemaal aanklikken, anders wordt deze 'poll' zinloos :-)). Een aardigheidje voor mezelf. Alvast bedankt.***
(Kijk even bij de 'Labels' als het geheugen niet zo goed mee wil :-))



dinsdag 30 maart 2010

Vreemde stad

De komst van de lente, gaat in Vlaanderen traditiegetrouw gepaard met de komst van het veelkleurige peloton, dat over de Vlaamse wegen raast. Het is en blijft een spektakel. Al ben ik geen fanatiek supporter, de wielersport spreekt mij aan.
Er is geen betere plaats om een wedstrijd te volgen, dan vanuit je zetel voor het tv-scherm. Toch maak ik daar éénmaal per jaar een uitzondering op: de E3-prijs met start en aankomst in mijn woonplaats Harelbeke. Dan probeer ik een stukje van die speciale sfeer mee te beleven. Dit jaar volgde ik de aankomst. Een ideaal ogenblik voor enkele bevreemdende kiekjes van mijn stad, unieke momentopnames, die enkele uren of hooguit een dag later allemaal weer verdwenen zijn.
-

maandag 29 maart 2010

Zeven facts, zeven tekeningen

 Fact 7

Het zevende en laatste in de rij. Mijn Blog Award opdracht is daarmee afgewerkt.

Na mijn ‘breekpunt’ stond ik voor een lange winter binnenshuis. De voorgaande jaren vond ik nooit de tijd (én de energie én de zin) om weer eens een schilderij te maken. Nu bood de gelegenheid zich aan. Bovendien wordt beweerd dat schilderen een activiteit met een therapeutische werking is. Met een hoofd dat verward was, zenuwen die in de knoop lagen en het altijd aanwezige gevoel van uitputting, was dit toen niet zo evident. Een bijkomende moeilijkheid was dat ik meestal vertrek vanuit een idee dat ik in mijn hoofd ‘zie’. Het gebrek aan mentale concentratiekracht maakte dat moeilijk. En eigenlijk wilde ik gewoon schilderen om het plezier van het schilderen zelf, zonder veel na te denken over betekenissen en stijl. Maar voor dat witte doek staan en zomaar beginnen, op gevoel, dat lukt me ook niet.

Ik bracht enkele kunstboeken mee vanuit de bib, in de hoop een aanzet te vinden. En zo gebeurde het dat mijn (beperkte) aandacht getrokken werd door een oude liefde:  La Primavera van Sandro Botticelli. Ooit had ik me aan dit werk vergaapt, toen ik op reis was in Firenze. Zo ontstond het idee om zelf een ‘renaissance’ werk te maken, samengesteld uit fragmenten van diverse werken van Botticelli. Ik nam fotokopieën en begon met knippen en plakken. Stukjes van werken van o.a. Raphaël, Fiorentino, Giorgione, Barocci, Rubens … maakten mijn ontwerp compleet. Een soort multi-plagiaat op Wimiaanse wijze. Daarna begon het schilderen: 6 maanden lang vertoefde ik elke dag enkele uren in de sfeer van de oude meesters.

Sorry voor de povere kwaliteit van de foto. Het schilderij hangt op een moeilijke plaats en ik had geen zin er mee op stap te gaan.

Olieverf op mdf-paneel, 140 x 80 cm

zaterdag 27 maart 2010

Ideaalbeelden

O P E N S T A A N

vrijdag 26 maart 2010

V-tijd

Wederom Wims wonderbaarlijke woordenschat!
(wordt waarlijk wandelend woordenboek, whahahaa!)
Wekelijkse woordenlezers wensen Wim waarschijnlijk weg?
Woeste woorden weerklinken:
‘Wij willen Wim weg, wil Wim wijzer worden, wij willen Wim weer.’

donderdag 25 maart 2010

denk beelden droom gedachten

Dit is mijn 200ste blogbericht, dus even diepzinnig serieus nu
(neem dit niet té serieus)...

woensdag 24 maart 2010

Weekboek

hoofdstuk 11

Deze week geen ingewikkelde theorieën, naïeve idealen of innerlijke ontboezemingen.
De lente haalt me uit mijn gewone doen. Ze drukt me met mijn neus op de aardse werkelijkheid. Al zijn het vooral mijn handen die het genoegen hebben kennis te maken met de aarde… Het is weer tijd voor het jaarlijks terugkerende ritueel! Putjes delven, plantjes plaatsen, putjes vullen en aanaarden. Dan komt mijn ware aard boven en vol overgave wroet ik in de bodem van mijn bestaan (spottende haha). Een niet te onderschatten voordeel is, dat dit eveneens in goede aarde valt bij vrouwlief…

Aarde is er genoeg in mijn tuin. Lucht gelukkig ook nog altijd. De zon is een vuur aan het opstoken. Water… is de ontbrekende schakel… maar daar komt verandering in!
Dat had echter veel voeten in de aarde. Uiteindelijk werd fase 1 van het plan uitgevoerd: de aankoop van een waterreservoir en een fonteintje. Het is een begin. Waar zal dit alles terecht komen, hoe zal het ingekleed worden? Vragen zonder antwoord,…voorlopig. Ach, het komt wel goed. Gewoon gebruik maken van hersenen, synchroniciteit en serendipiteit. Dat ligt in mijn aard (grijnzende haha). En op de duur wordt ons tuintje nog een aards paradijsje! Dan zal ik volop kunnen genieten van de aardse genoegens.

Ook grote zoon (zo noem ik hem voortaan, nu hij boven mij uit groeit en ik me méér en méér een aardmannetje voel) heeft last van de aardse realiteit: proefwerken. In wiskunde en wetenschappen kan ik hem nu echt niet meer volgen. Ik blijf perplex achter... Hij is helemaal geen aardje naar zijn vaartje. Voor Nederlands en Frans blijk ik wel nog van enig nut te zijn. Dit keer is er geen proef Aardrijkskunde, jammer… ik was net helemaal in de aardse sfeer (de aardekleur hier, is het bewijs).

Eigenlijk is dit hele aarde-verhaal er slechts, om een uitvlucht te creëren, voor het feit dat ik deze week wat minder bij jullie op bezoek zal komen. Jullie zullen mijn aardige reacties toch niet al te veel missen (sarcastische haha)? Deze laatste zin is trouwens een bijzonder onaardige manier om nog eens het woord aarde te kunnen gebruiken.

Volgende week wordt het een feestelijke Weekboek-editie, want dan viert ‘gouden lepeltje’ zijn 1-jarig bestaan! Een hemels moment. Daarna zal ik me wellicht weer tussen hemel en aarde bevinden, zwevend op mijn wolkje, niettemin zonder mijn aardse gebondenheid te loochenen. Groetjes!

Nota bene: Het is gelukt! Er staan er 22 in! (uitbundige haha!)
Maar dat is een thema voor later.

dinsdag 23 maart 2010

mijn duistere ik


maandag 22 maart 2010

Zeven facts, zeven tekeningen

 Fact 6  

In de zomer van 1999 verhuisden we naar ons nieuwgebouwde huis.
Tijdens de lente had ik alle muren voorzien van een gepaste tint. Eén, nogal centraal gelegen, muur bleek nood te hebben aan extra kleur en sfeer. Na de brede borstels en verfrollen waren nu de penselen en krijtjes aan de beurt.

Gedurende de eerste jaren van ons samenzijn werden we verliefd… op Toscane. We waren er op reis, het jaar voor en het jaar na ons huwelijk. In opdracht van vrouwlief moest het schilderij dus zeker iets ‘zuiders’ worden. Na mijn spirituele landschappen moest ik bijgevolg de overstap maken naar de aardse landschappen met decoratief karakter (haha).

Ik had geen zin in ‘postkaart’ schilderkunst. Daarom zocht ik een mogelijkheid om er een extra dimensie aan te geven. Ik trok het typische landschap in drie stukken uiteen, drie panelen met op elk een cipres. De drie panelen staan symbool voor zoon, vrouw en mezelf: drie individuen die samen deel uitmaken van hetzelfde landschap, er samen vorm aan geven. Zo kregen we beiden onze zin: een spiritueel zuiders decoratief landschap!


-
3 panelen 40 x 140 cm (2000)

zaterdag 20 maart 2010

Het is nu weer ‘buitenshuis’ tijd.
Dan ga ik regelmatig op stap en natuurlijk gaat mijn kleine Panasonic TZ7 mee.

Meestal gedachteloos stappend, verwen ik mijn ogen met de schoonheid rondom.
Regelmatig wordt mijn blik tot staan gebracht door iets wat me treft. Dat probeer ik dan zo goed mogelijk fotografisch vast te leggen.
Tijdens één mijn studiejaren kwam ook fotografie aan bod, niets méér dan de basisvaardigheden. Bij het nemen van foto’s kom ik dan ook niet veel verder dan wat aandacht voor lichtinstelling en scherpte. Gelukkig zijn ook het ego (haha) en de ziel van de fotograaf belangrijk.

Bij sommige foto’s krijg ik een bijzonder gevoel, ze lijken een weerspiegeling te zijn van mijn idealen. Alles wat ik maak is uiteindelijk een uitdrukking van mezelf. Er zit een stukje ziel in. 'Harmonie, evenwicht en innerlijke rust' of het zoeken ernaar, vormen de onderliggende basis.


Dit is de eerste van de nieuwe reeks. Ik zou ze graag
‘ideaalbeelden’
noemen, maar dat klinkt zo gewichtig… foert, ik doe het toch !


vrijdag 19 maart 2010

V-tijd

Voorwoord:
van volzinnen voorziene verzen
vertellen verscheurend verhaal…
-

VERRASSING!

-
Vermoeide verteller volbrengt vervolgens
verlengde, vervolledigde versie
van voorgaande verkorte versie,
voorbehouden voor vrijdagse V-tijd-volgers,
vooral voor volslagen verslaafde, volwassen volgelingen.

*

Valavond. Vrolijke verstekelingen varen voorwaarts, voorbij verlaten vuurtoren.
Vrijwel volledig verkrampt, verschijnen vrienden verfomfaaid vanuit vuil,
verduisterd vrachtruim van vissersboot, vinden veilige verbergplaats vlakbij voorsteven.

Vrijheid! Vaarwel vaderland, voorgoed verlaten…
Vluchtelingen vergeten vlug verdrietige verleden, verwachten voorspoed.
Vertrek verloopt volgens verwachtingen vanwege voortreffelijke voorbereidingen.

Vervaarlijke vroege voorjaarsstorm verstoort vredige vaart,
verontruste vrijgezellen verdringen vreemd voorgevoel.
Vlug voorbijdrijvende vederwolken vormen voorbode van verraderlijk verschijnsel.

Verwoestende vloedgolven verrijzen verrassend vlug !
Vreselijk voorval veroorzaakt verschrikkelijke vernielingen,
verbijsterde vissers verzuipen, vaartuigen vergaan.

Verbeten vastklampend, voorkomen vermetele vrienden verdrinkingsdood.
Verwoeste vissersboot vlot verder. Vervolgens voelen verdoemden vasteland:
voorgeborchte van vagevuur vol vulkanen, verdorde valleien, venijnige virussen, vergif!

Vermoeide, vastgelopen vennoten vrezen verhongering
vanwege voorgoed verdwenen voorraden,…
voedsel vinden vanzelfsprekend verplicht: vissen vangen, vruchten verzamelen.

Vastberaden volgen vrienden via verrekijker voorbijvarende vreemdelingen,… vergeefs.
Vertwijfeld verkennen viervoeters, verstoken van vuurwapens,
verafgelegen verblijfsplaatsen van vermoedelijk vijandig, vulgair volk…

*

Verdere voortzetting van verslag voorlopig verhinderd,
vermoedelijk vanwege valse verklaringen.
Volgens velen vertoont voornoemd verhaal vele verzinsels!
Verdomme! Verslaggever vormde voorgaande versie volkomen vertrouwelijk!

donderdag 18 maart 2010

denk beelden droom gedachten

woensdag 17 maart 2010

Weekboek

hoofdstuk 10

Mijn gedachten stuurde me onlangs deze reactie:
‘Je gebruikt ook het woord "maar" in bepaalde zinnen.
Voor mij brengt het woord "maar" vaak ongeloof mee.
B.v.: ik vind jou lief, maar enz...
Zou jij daar eens over willen schrijven?’

Ja hoor, zo heb ik weer een onderwerp voor dit Weekboek. (hahaha)
Zo’n vragen zijn steeds welkom, geen ‘vragen’ uit nieuwsgierigheid, maar (!) vragen die eigenlijk ‘géven’, omdat ze mezelf iets bijbrengen.

Waarom brengt het woord ‘maar’ soms ongeloof mee…

Maar verondersteld dat er een andere kant is aan wat er bedoeld wordt: een schaduwzijde of een zonnige kant. Het ‘Ja, maar…’, gevoel.
‘Hij heeft alles wat hij zich kan wensen, maar toch is hij niet gelukkig’.
‘Dit was een moeilijke tijd voor hem, maar het bracht hem een nieuwe uitdaging.’

Soms wordt maar gebruikt om harde (persoonlijke) waarheden te zeggen en deze via dat woordje wat te verzachten. Of om het jezelf gemakkelijker te maken om die dingen gezegd te krijgen.
‘Ik vind je een heel bijzonder mens, maar nu ben je toch helemaal verkeerd bezig’.

Maar houdt ook in dat niets perfect is.
‘Mijn tuin is prachtig, maar er is heel veel werk aan en ik heb er geen tijd voor’.
‘Ik heb een fantastische baan, maar ik heb onvoldoende tijd voor mijn gezin’.
(wegens tijdsgebrek, deze week een heel schetsmatig schetsje...)
 -
Maar: dit woord komt voort uit de wereld waarin ik leef, een wereld van tegenstellingen.
Alles in de aardse realiteit, heeft een tegengestelde. Dag – nacht; groot – klein; liefde – haat; rijkdom – armoede; licht – duisternis; eenvoudig – complex; hoop – wanhoop; enz.
Met deze tegenstellingen moet ik leren leven, uit deze tegenstellingen trek ik lessen, via deze tegenstellingen ontwikkel ik. Ik probeer dit feit te aanvaarden en steeds naar beide zijden te kijken, wit en zwart. Wit en zwart maken trouwens deel uit van één geheel. Tegenstellingen komen steeds in paren. Paren zijn twee delen van éénzelfde geheel.

We leven in een yin en yang wereld. Toch niets is helemaal het ene of het andere. Misschien krijgen we af en toe de indruk dat iets definitief zwart of wit is, maar (!) dit is slechts een tijdelijke toestand. Want in het zwart ligt het witte te wachten en in het wit ontstaat reeds een puntje zwart. Hier komt 'maar' weer op de proppen:
'Mijn situatie was totaal hopeloos, maar onverwacht kwam er een nieuwe kans op geluk.'
'Ik hou van haar, maar af en toe maakt ze me boos.'


Het woord ‘maar’: eigenlijk zegt het NIKS, maar (!) eigenlijk zegt het ALLES over de wereld van dagelijkse ervaringen. Het is er onverbreekbaar mee verbonden.

Waarom brengt het woord ‘maar’ soms ongeloof mee…
omdat het verwijst naar tegenstellingen, contradicties, twijfel, onzekerheid.
Maar het brengt evengoed geloof mee... (ja, zo is maar - dank aan Walter voor de opmerking)

Ben ik tevreden over dit stukje? Ja, maar…
er is nog een andere betekenis voor 'maar' als het gebruikt wordt als bijwoord, in plaats van als voegwoord.
'Dit is maar een onvolledig stukje over het woord 'maar'.'
'Dit logje blijft maar doorgaan.'

maar hier stop ik er toch mee :-)

dinsdag 16 maart 2010

ontwaakt


maandag 15 maart 2010

Zeven facts, zeven tekeningen

 fact 5

Geloven. Religies. De betekenis van het leven. Vanaf mijn adolescentie ben ik er steeds mee bezig geweest. Onderzoekend, afbrekend, vragend, verwonderd, begrijpend, opbouwend…
Geloven omdat het zo hoorde; geloven in vraag stellen; filosofie; atheïsme; twijfel; menselijke geest; parapsychologie; spiritualiteit; wereldreligies; Oosterse wijsheid; diverse leren; theosofie; esoterie; Taoïsme;… ik maakte er kennis mee, soms oppervlakkig, soms heel intens.
Dit alles inspireerde me tot tekeningen/schilderijen die spiritueel van aard waren. Tussen mijn 29ste en 33ste jaar was ik heel 'produktief'. Om mijn gedachten vorm te geven waren alle materialen welkom: ik schilderde op kurk met olieverf, kaarsroet, zand,… gebruikte glas, hout, papier…

Hieronder een ‘braaf’ spiritueel landschap en een ‘gewaagd’ symbolisch experiment… ze zijn wat ze zijn: tekenen van een levensfase. Een nieuwe schilderperiode zal ongetwijfeld gepaard gaan met een nieuwe manier van uiten. (Op schildergebied ben ik de onregelmatigheid zelve :-))

zondag 14 maart 2010

Binnenshuis
-
-

vrijdag 12 maart 2010

Vandaag een heel on-wimmiaans logje over shoppen...
-
K in Kortrijk
Het winkelcentrum‘K in Kortrijk' (op 5 km van waar mij pc staat)
is gebouwd in het hart van de binnenstad en opende op 11 maart.
Het omvat onder meer 35.000 vierkante meter winkelruimte en veertig appartementen.
Wij gingen vandaag eens rondneuzen...


V-tijd

uitgepuzzeld... uitgeput... (nog 5 te gaan, pffff)


woensdag 10 maart 2010

Weekboek

hoofdstuk 9

In haar reactie op mijn voorlaatste ‘zelfportret’ (met Walt Disney en Mickey Mouse), vroeg Novie me naar mijn ware 'roeping' ... Tja, dat is nog eens een vraag, niet?

Ik had wel enigszins een idee van het antwoord, maar ik had er nog nooit aan gedacht om dit eens deftig uit te schrijven. Hoog tijd om er nu werk van te maken en ondertussen vormt dit een prachtig thema voor mijn Weekboek!
Alweer een bewijs hoe inspirerend en motiverend ‘bloggen’ kan werken (vragen zijn dus steeds welkom!).

In een (nog niet helemaal doordacht) antwoord omschreef ik het zo:
'het scheppen van harmonie en evenwicht, op alle vlakken (in mezelf, met anderen, in mijn omgeving, in mijn werk, in het tekenen, fotograferen, schilderen, schrijven, enz). Een voortdurend zoeken en streven naar...'

Dit is inderdaad een belangrijk gegeven: ik heb een probleem met tegenstellingen, conflicten, onevenwichtigheden, disharmonie, onrust… rondom mij. Daarom sta ik nooit aan de éne of aan de andere kant van de tegenstelling. Steeds zoek ik het midden op, beschouw beide delen van het conflict (ook wanneer ik zelf er één van ben) en probeer (!) ze in evenwicht te brengen.
Ik kamp ook met de tegenstellingen binnenin mezelf. Soms voelt het alsof ik in twee werelden leef. De éne wereld bestaat uit de kneedbare, geestelijke realiteit, die zich uitstrekt tot hemelse hoogten en waar mijn Zelf woont; de andere wereld is de uiterlijke wereld van stoffelijke vormen en vaststaande feiten waarin mijn lichaam en persoonlijkheid ervaringen ondergaan. Het is een dagelijkse strijd (of positiever: arbeid) om het punt van evenwicht tussen beiden te vinden of te behouden of om er de éénheid van in te zien.

Dit behoort tot mijn roeping (wat een zwaar beladen woord is dit toch). Maar er is méér en het heeft eigenlijk allemaal te maken met één overheersend streven:
het proberen te doorgronden van de essentie van het leven. Ik heb, al sinds mijn jeugd, een enorme drang tot begrijpen, tot inzicht.
Het beantwoorden van deze roeping, is niet meer en niet minder dan het pad gaan, dat mijn Zelf voor mij uitgetekend heeft, en proberen om deze opdracht tot een goed einde te brengen. Als ik luister naar mijn Zelf, ben of word wie ik écht ben, dan volg ik mijn roeping.
En elke roeping van elk mens is even belangrijk. Wandelend, strompelend, lopend op die weg, luister ik naar de innerlijke Roeper die mij aanwijzingen toefluistert en die, als ik ze niet hoor (of niet wil horen…), overgaat tot roepen, zonodig schreeuwen!

Het wordt me nu plots weer duidelijk waarom ik enkele jaren geleden ‘vastliep’ (daar ga ik weer…). De situatie was als volgt: bijna 50 jaar – een heel veeleisende job, dagelijks té veel uren onder té veel tijdsdruk - afgemat thuiskomen, de weinige resterende energie schenken aan mijn vrouw en vooral mijn zoon - voor de TV hangen – Weekend: klussen en shoppen. Dit kan voor iemand anders perfect zijn (een roeping), maar niet voor mij. Er hing een dichte mist over mijn pad van ont-wikkeling en ik kwam nauwelijks een stap verder. Ik durfde ook niet te stoppen of te kiezen voor een andere weg. Ik hoorde mijn Roeper niet meer. Uiteindelijk kwam de instorting.
Toch moest dit zo gaan. Daarom voel ik geen verbittering of spijt. Integendeel. Hoeveel ik ook met het geestelijke bezig was (tot m'n 33ste), toch kwam ik op een punt waarop ik voelde dat ik een grens bereikt had. Na die periode kwamen de meer wereldse aangelegenheden... ik huwde, kreeg een zoon, bouwde mijn beroepsleven uit, bouwde een huis met tuin. Al deze ervaringen maakten me sterker, evenwichtiger, zelfzekerder (ook zekerder van mijn Zelf).
Vanuit deze basis, probeer ik nu behoedzaam verder te gaan, volg het zachte roepen.


Tussen het schrijven van dit stuk door, werd mijn aandacht getrokken (op internet) door iets wat ik ergens ‘in een klein laatje’ opgeborgen had: numerologie. Bij de beschrijving van mijn nummer vond ik nu, op dit ogenblik, zoveel herkenning dat ik ze hier graag zou vermelden. Ook omdat ze aansluit bij dit ‘roeping’-thema. Maar ik zal het bij slechts enkele fragmenten houden, wegens nogal persoonlijk (en vanwege het gevaar verwaand over te komen, hihihi).

       'Dit getal duidt op bewuste geestelijke dienstbaarheid. Het is liefde in de goddelijke zin van het woord. Absolute verdraagzaamheid, geduld en begrip, het in praktijk brengen van universele wetten van harmonie, de onthechting van het materiële…'
       'Degenen op het 33 levenspad wijden zich aan problemen met perfectionisme, emotionele expressie, en gebrek aan zelfvertrouwen. Ze proberen om hun inspirerende visie op de mogelijkheden van het leven naar voren te brengen.'
       'Met zijn grote idealen en scherpe sensitiviteit, wordt hij vaak ontmoedigd door de problemen en onvolkomenheden in de wereld. Maar hij onderdrukt zijn teleurstelling en zelfs zijn woede wanneer hij, omdat hij zulke hoge normen heeft, probeert 'het goede te doen'.
       'Zijn leven fleurt enorm op wanneer hij begrijpt dat zijn ideeën, zijn hoop en zijn grote idealen er zijn om hem te inspireren, en niet om de wereld aan af te meten. Hij moet begrijpen dat er in de stoffelijke wereld geen perfecte persoon, prestatie of product bestaat; tevens moet hij de inherente perfectie van de aardse wereld begrijpen en daar uiting aan geven.'

Door die vraag van Novie heb ik weer een stukje van mezelf bloot gegeven. Moet ik dit hier wel doen? Misschien niet, maar ik vertrouw op die inherente goedheid van mijn lieve lezers…:-) (beminnelijke glimlach)
-
Mijn Weekboek hoofdstukje is nog niet klaar, dat is voor morgen.
Daarom vandaag:
  denk beelden droom gedachten
 
-
(voor alle duidelijkheid: dit is de achterdeur van de garage waar onze katjes vrij in en uit kunnen...)

dinsdag 9 maart 2010


maandag 8 maart 2010

Zeven facts, zeven tekeningen

Het vierde deel van mijn Award-opdracht
 Fact 4  

24 jaar. Na mijn vier Gentse studiejaren, volgde de toen nog verplichte legerdienst.
Wegens morele gewetensbezwaren heb ik die omgezet in een twintig maanden durende burgerdienst.
In die periode schilderde ik dit doek, naar een dia die ik in Siena genomen had, toen ik er met zus op reis was. Een onderwerp uit de zichtbare werkelijkheid. Later zou de behoefte om de realiteit te copiëren grotendeels verdwijnen.
Schilderen met olieverf op doek deed ik, en doe ik nog steeds, weinig. Ik heb het ook nooit aangeleerd, bezit geen vakkundige techniek (alhoewel dit geen ‘must’ is, het helpt toch).
Dit is dan ook een eerder ‘zeldzaam’ stuk (haha).

zaterdag 6 maart 2010

Water
-

vrijdag 5 maart 2010

V-tijd

donderdag 4 maart 2010

denk beelden droom gedachten

woensdag 3 maart 2010

Weekboek

hoofdstuk 8

Een mens heeft een persoonlijkheid: karakter, overtuigingen, gevoelens, eigenaardigheden.
Maar waarom houden we zo krampachtig vast aan die persoonlijkheid?

Mijn gevoel van identiteit haal ik uit de wisselwerking met de uiterlijke wereld. Het is moeilijk om het ‘innerlijke’ te begrijpen of te omschrijven. Daarom maak ik een voorstelling van mezelf, aan de hand van mijn effect op de uiterlijke wereld. De wereld die ik rondom me schep, werkt als een spiegel waarin ik me herken. Het beeld dat ik zie is het ‘ik’. Als er gevraagd wordt om me voor te stellen dan ga ik dingen zeggen als: ik ben 50 jaar, ik ben gehuwd, ik heb een zoon, ik heb een huis, mijn hobby’s zijn…, ik ben lid van…, mijn job was…

Ik ga op zoek naar bevestiging en waardering via het werk dat ik doe (en het bloggen, hihi). Ik omring me met allerhande bezittingen waartussen we ik me goed voel en die mezelf en de anderen tonen: 'kijk, zo ben ik'. Ik probeer bij een groep te horen, vrienden te maken, want dan voel ik me veilig en aanvaard. Ik vorm overtuigingen en houd daar aan vast om mijn gevoel van identiteit niet kwijt te raken. Daarom probeer ik mijn persoonlijkheid (of ego) ten alle tijde in stand te houden. Veel handelingen, gevoelens en gedachten dienen ter verdediging van dit ‘ik’-gevoel.

Als ‘iets’ al mijn aandacht heeft, dan ga ik daar zo in op, dat ik al de rest (een beetje) vergeet. Dan ben ik er echt ‘vol’ van. Zoals dit Weekboek. Wat ik schrijf kan dan ‘heftig’ overkomen. Als ik oudere teksten nog eens lees, dan denk ik: ‘Wim jongen, je was hier weer flink op dreef…’  Niet verwonderlijk dat dit soms (eerlijke) felle reacties uitlokt. En voor ik er erg in heb, manifesteert mijn ego zich via verdedigingsmechanismen: ‘Nee, helemaal niet!’ of ‘Ja, maar…’.

Mijn ego ervaart wat een gedachte, een emotie, een handeling kan veroorzaakt. Ik beoordeel de gevolgen, denk na, maak aanpassingen. Zo evolueert mijn bewustzijn, stap voor stap, via het ego. Het ego is het middel, de drijfveer tot evolutie.

Maar dan geef ik mijn ego een schop onder zijn… . Ik probeer mijn aandacht te verplaatsen naar de hoofden van de lezers. Bekijk mezelf van daaruit. Dat werkt relativerend. Dat schept begrip voor de ander, zonder die daarom gelijk te geven. Met een innerlijke glimlach, lach ik liefdevol met mijn ego. De verdedigingsmechanismen vallen stil, mijn ego trekt zich stilletjes terug. En het vreemde is, dat deze overgave goed aanvoelt. De verdedigingsmuur is verdwenen. Het licht kan weer volop naar binnen en ook naar buiten, de Verbinding is hersteld.

Het loslaten van het ego betekent dat ik niet meer meegesleurd word door wat het ego ervaart. Dan beschouw ik het ego van op een afstand, als intens meelevende toeschouwer. Mijn ego is er nog steeds, maar het heeft niet langer behoefte aan bevestiging. Dit streven wordt vervangen door een innerlijke rust en een gevoel van innerlijke zekerheid. Dat komt omdat ik me richt naar mijn diepere Zelf. De aandacht is naar binnen gericht in plaats van naar buiten. Niettegenstaande het ‘naar binnen gericht zijn’ ervaar ik liefde voor elk schepsel en ieder mens, leef ik met het bewustzijn dat iedereen in essentie gelijk is.
Ik ben dus niet mijn ‘ik’, maar Dat wat in mijn ‘ik’ bewust is. (pffff, ingewikkeld allemaal)
Jammer dat ik ook telkens weer die verbinding kwijtraak bij het opduiken van problemen die mijn ego aanvallen. Dan moet ik weer werken om die innerlijke rust te herstellen.

De woorden van steun en bewondering, de aandacht, de bevestiging of kritiek… werken motiverend voor mijn persoonlijkheid. Door deze motivatie haal ik het beste uit mezelf. Daardoor ontwikkel ik en ga ik verder op mijn pad, met mijn eigen mogelijkheden en op mijn eigen tempo, tot ik ‘verlicht’ ben en een volmaakte uitdrukking word van het Leven, van Alles Dat Is… en mijn ego kan loslaten zonder er afstand van te doen. (In één leven lukt dat niet,... maar dat is een onderwerp voor een andere keer). Het gaat erom mijn innerlijke hogere Zelf op een heel persoonlijke manier tot uiting te brengen in de uiterlijke wereld.

Mijn ego is al bang voor jullie reacties :-)
© wim22

dinsdag 2 maart 2010

Zoeken naar...


Samengesteld uit gedeeltes van twee verschillende, oude 'experimenten'.

Een korte update, vanwege de reacties:
momenteel gaat het er rondom ons huis nogal luidruchtig en chaotisch aan toe,
vandaar het zoeken  naar de stilte, maar dan eerder binnenin. 

maandag 1 maart 2010

Zeven facts, zeven tekeningen
Het vervolg van mijn Award-verplichtingen
 Fact 3

19 jaar. Eerste jaar opleiding 'grafisch ontwerper', Sint-Lucas, Gent.
Door één van de leraren werd voorgesteld om een eigen gemaakte aquareldoos te maken, waardoor iedereen zelf zijn gewenste kleuren kon kiezen, aanvullen of vervangen. Dat deed ik dus ook (ik was een brave, volgzame leerling).
Eén van de wekelijkse aquarelopdrachten bestond er dan ook in om deze 'kleurdoos' kunstig op papier te vereeuwigen. En ze bestaat inderdaad nog steeds... op papier.
Vrouwlief (?) heeft het echte doosje tijdens het verhuizen eens 'per ongeluk' bij het huisvuil gezet. Grrrrr.