Herbronnen

-

Terugkeren naar de Bron.

Ik volg een Weg omhoog naar een verborgen plekje.

Een moeizame zoektocht naar de Oorsprong.

-

Na het bereiken van de Bron vind ik weer rust.

Bij het zien van dit Begin begrijp ik.

Ik weet weer waar Alles uit voortvloeit.

-

Ik daal terug af, samen met de nog prille Stroom.

Haar sprankelende Energie verfrist mijn gedachten.

Dit speelse Leven vervult me met energie.

-

In het dal is de Stroom krachtig.

Het kabbelende water vervolgt zijn Weg, zonder twijfel.

Vervuld van dit Vertrouwen kom ik terug.

-

Ik ben er even niet...
In plaats van er over te schrijven,

ga ik het nog een beetje doen:

Leven en Genieten!

-

Tot heel binnenkort!

-

?

-

Mag ik nog even jullie aandacht?

Ik wil van deze korte break gebruik maken

om wat raad te vragen.

Jullie weten (veronderstel ik) dat ik er 3 blogs op na houd.

(zie bovenaan rechts)

Ik vraag me af of het beter is dat ik die drie gescheiden houd

(en daar 2x per week iets op publiceer)

of dat het handiger zou zijn om er twee - of alle drie -

te combineren tot één enkele

(en daar bijna elke dag een berichtje op te posten) ?

Graag jullie mening.

-

-
22, ik gebruik het dagelijks:
de minuten van mijn wekker instellen op 22,
tellen tot 22 bij het vullen van een emmer water,
22 invullen in de vakjes voor mijn geboortedatum,
mijn vrouw gelukwensen met haar verjaardag op de 22ste,
tellen tot 22 bij het oppompen van mijn fietsband,
22 dienstjaren bij hetzelfde bedrijf, tot mijn 'crash',...
(Euh nee, toch is het geen obsessie).
-
Ik ben geboren op de 22ste,
in de maand mei onder het teken Tweelingen.
Het nummer van de kamer was 22.
De eerste letter van mijn naam is een W
of en français: 'double V', weeral dubbel dus.
-
'Een van de grootste problemen van Tweelingen is de tweeslachtigheid waarmee zij kampen. Dit heeft tot gevolg dat zij steeds weer van mening veranderen en kleine of grote besluiten terugdraaien.'
-
'In de mythologie verdeelde de hemelse tweeling Castor en Pollux hun tijd tussen het aardse bestaan en het leven in de hemel. Dit is kenmerkend voor de kwaliteiten van Tweelingen. Zij zijn in staat om in pure abstractie of in een fantasiewereld te leven.'
-
22 betekent voor mij veel meer dan een getal.
Voor mij staat het voor dubbelzijdigheid, tweeledigheid,
gespletenheid, verdeeldheid, keuzes maken.
In alles zie ik twee kanten, twee facetten, twee visies.
(euh nee, ik heb geen gespleten persoonlijkheid).
-

-

En ik sta twijfelend tussen die twee 2-en.
Relativerend. Afwegend. Zoekend naar de Waarheid.
Ik weet niet voor welke kant ik moet kiezen, ik wil niet kiezen.
Dus probeer ik de twee te verenigen of ze als een éénheid te zien.
Of ik probeer me boven hun ogenschijnlijke verdeeldheid te stellen.
Verdeeldheid ontstaat als je in je eigen kleine zelf gevangen zit
zodat je de andere kant of de éénheid van alles niet meer ziet.
-
Steeds weer probeer ik de 'tweeledigheid' weg te werken
zowel binnenin mezelf als rondom mij.
Als ik er in slaag om de ene kant zich in de andere te laten spiegelen,
dan gebeurt er iets moois, dan verdwijnt de afgescheidenheid
en dan worden de twee 2-en één:

-

Op mijn vorig bericht kwamen enkele mooie,

deugddoende reacties.
-

Daarom, speciaal voor jullie, deze mooie alpenbloemen.

-

En nu ga ik nog een beetje genieten...

-

Over de grens

-

Drie jaren geleden.

Een donderslag bij heldere hemel.

Onverwacht.

Ik had het niet zien aankomen.

En toch.

Achteraf gezien kon het niet anders.

Het moest gebeuren.

Misschien was het goed dat het gebeurde.
-

Ik heb altijd mijn best gedaan.
Ik ben gehoorzaam geweest.
Ik heb gestudeerd, een opleiding gevolgd.
Ik heb me gedragen zoals het hoort.
Ik heb gewerkt, dag en nacht.
Ik heb gedaan wat van mij verwacht werd.
Ik heb verantwoordelijkheid genomen.
Ik heb voldaan aan de eisen van de maatschappij.
-
Tot die eisen te groot werden.
Tot er té veel verwacht werd.
Tot mijn grens bereikt was.
Tot ik al té veel over de grens geweest was.
Tot de jaren begonnen doorwegen.
Tot de energie op was.
Tot het respect verdween.
Tot gezegd werd dat ik niet meer voldeed.
-
En toen was er de crash.
En de burnout, de depressie.
En dan was er de ontgoocheling.
En het gevoel mislukt te zijn.
En daarna de apathie.
En 'het kan me niet meer schelen'.
En de afkeer van de maatschappij.
En de haat tegen het systeem.
-
Nu sta ik een beetje naast de maatschappij.
Nu ben ik fysisch en psychisch zwakker.
Maar nu is er tijd om te beschouwen.
Nu is er tijd om weer op te bouwen.
Nu is het de tijd voor verandering.
Nu kan ik, moet ik mezelf zijn.
Nu kan ik weer schoonheid zien.
Nu kan ik, wil ik weer genieten.
-

Kasteelheren

-
Vakantietijd. Af en toe verveelt zoon zich.
Dan komen de gezelschapsspelletjes boven
en zoekt zoon een gewillig slachtoffer.
Ik beantwoord het meest aan deze omschrijving...

-
Hét spel van deze zomer heet Carcassonne.
En dus wordt ik in mijn fantasie teruggevoerd
naar de tijd van ridders en kasteelheren.
Ik moet punten verdienen met de bouw van
ommuurde burchten, aanleg van wegen,
kloosterdomeinen en omliggende landbouwgronden.
-

-
Een eenvoudig spel.
Maar waarom verlies ik dan elke keer opnieuw?
Echt, ik overdrijf niet:
zeker al HONDERD keer gespeeld,
nog NOOIT gewonnen.
-
Zegt dit iets over mijn intellectuele vermogens
of over dosissen geluk?
Ik kan toch niet 100 op 100 keer géén geluk hebben...
dus ben ik te dom?! Missschien.
Maar het gemak waarmee zoon telkens wint
is verbluffend.
Ik heb een licht vermoeden dat de hersenkronkels,
nodig voor het taktisch spelen van Carcassonne,
dezelfde zijn waardoor je wiskundige systemen
en fysische processen begrijpt.
Wiskunde en fysica, zoons beste vakken,
papa's niet zo'n beste vakken.
Vandaar.
-
En de vakantie is pas goed halfweg...
de nederlagen zullen zich verder opstapelen...
de schande zal ondraagbaar zijn...
-

Als geroepen.

-

Als je weinig voorbereid en slechts voorzien van een onduidelijk wandelkaartje op stap gaat in de bergen, kan het wel eens gebeuren dat je van het juiste pad afwijkt.
Dat was dan ook wat er gebeurde.

-

-
De twijfel over de juistheid van de ingeslagen weg groeide zienderogen. Dat was te merken aan de té haastige stappen, de omziende hoofden, de vertwijfelde blikken, de vragen zonder antwoord.
-
Toen verscheen er een engel, een gids in de vorm van een aardig meisje.
Zo is dat vaak als je het juiste spoor bijster bent.
Dan komt er eerst of laatst wel iemand om je de weg te wijzen.
Tenminste, als je de weg wil gewezen worden.
-
In ons geval was het deze plus of min 17-jarige Zwitserse.
We mochten met haar meelopen tot het punt van waaruit ons pad verder liep.
Ze woonde afgelegen, tegen de berghelling.
Zij was op weg naar het dal. Wij wilden naar de top.
Zij zou de volgende week vertrekken voor een zon en zee vakantie in Corsica.
Wij waren op wandeltocht in haar Alpengebergte.
Dankbaar namen we afscheid.
-
Vijf uren later zagen we haar terug in het dal.
Ze had inkopen gedaan, de reis weet je wel.
Ze vroeg of we 'het' gevonden hadden.
'Ja' zei ik en hoopte dat zij het ook zou vinden... in Corsica.
-