woensdag 3 februari 2010

Weekboek

hoofdstuk 4
-
Ik leefde altijd al een beetje teruggetrokken. Dat is nu niet anders. Zeker sinds mijn burnout. Nu mijn zichtbare functie in de buitenwereld zo beperkt is geworden, vraag ik me wel eens af welke ‘rol’ ik nu nog speel. Euh… speelde ik een rol? Ja, eigenlijk wel. Zijn we niet allemaal (soms) een beetje acteurs, die hun rol zo goed mogelijk spelen?

De regisseur van Mijn Leven heeft mij een rol aangeboden. Ik heb het personage 'ingevuld', gecreëerd in het decor waarin ik geplaatst werd. Een rol waar ik helemaal in opging. Ik werd helemaal in beslag genomen door de problemen, de uitdagingen, de verwachtingen, de vreugden en teleurstellingen van mijn rol. Ik conformeerde me aan de eisen van deze rol. Tot ik er slaaf van werd. Slaaf van een rol waarvoor ik zelf gekozen heb, die ik zelf aanvaard heb, slaaf van mijn eigen schepping.

Een rol die heel veeleisend werd. Bovendien bleek mijn personage steeds minder te passen in de gewijzigde visie van het stuk. Ik kon mij niet langer identificeren met mijn rol. Ik had er geen innerlijke band meer mee. Ik was mijn personage, nu speelde ik hem. Meer en meer voelde ik hem uitdoven tot op een dag het licht uit ging, een complete black-out op de scène, als het ware. Over en uit.

Veel van het decor en de figuranten zijn nu verdwenen.
Maar ik heb het gevoel dat, nu ik die rol heb moeten loslaten, ik dichter bij mezelf sta dan ooit.
Een goed gevoel, maar daarom is het er nog niet gemakkelijker op geworden. Nu moet ik mezelf opnieuw uitvinden. En dat is soms confronterend. Wie is de échte ik? Een hele tijd stelde ik alles omtrent mezelf in vraag. Rol en realiteit zijn sterk met elkaar verweven geweest.
Soms zouden anderen mij misschien liever in mijn oude glansrol terugzien. Was de mooie illusie beter dan de werkelijkheid?

Iedereen moet zijn eigen weg durven en mogen bewandelen. Het geestelijke pad moet iedereen alléén afleggen, het is dat van de eigen ontwikkeling. Geen kwestie van egoïsme, gewoon het volgen van het eigen hart en de ingevingen van de ziel.
Maar toch moet ook rekening gehouden worden met de mensen waarmee ik leef, die mij vergezellen op het materiële pad - soms een moeilijke evenwichtsoefening.

Het volledig negeren van je eigen weg kan falikant aflopen. Ooit heb ik iemand ontmoet, een héél introvert persoon, die gedwongen werd de zaak van zijn vader over te nemen, een job die gebaseerd was op sociale contacten. Een pad dat hij onmogelijk kon gaan, een pad dat doodliep in een zelf gekozen einde.

Tijdens het lezen van 'de Alchemist' (waarin ik zovele van mijn visies verwoord zag), merkte ik déze zin op, die ik wel passend vond om dit (gewichtige) hoofdstukje af te sluiten: 'Het leven wil dat jij je eigen legende leeft.'

Volgende keer probeer ik het wat luchtiger te houden, anders draait dit weekboek nog uit op een psychologisch drama :-)

21 opmerkingen:

  1. mooier dan paulo coehlo kan je 't natuurlijk niet verwoorden.

    ja, jij hebt je eigen weg (legende) af te leggen.
    daar kun je niet onderuit, ook al zou je willen.

    naar mijn gevoel hoef je nergens moeite voor te doen. alles wat je nodig hebt, komt vanzelf op je pad, wim!
    geen uur te vroeg, geen minuut te laat!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vondel zegde het al: 'De wereld is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel'.
    Maar, zoals je aanstipt, wat als de rol je niet (meer) ligt? Een passender rol zoeken? Regisseur proberen te worden van je eigen stuk? Of uit het toneel stappen en toeschouwer worden van eigen en andermans leven?
    Het zal wel voor iedereen anders liggen.
    En ik weet zeker niet. Om het met Toon Hermans te zeggen: want wij mensen weten niet veel! Om mijn eigen legende te leven, zou ik eerst het script willen lezen. Als dat effe kan...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Vanaf de kleuterschool vaak, lopen we al aan de leiband Wim, zo zit de structuur van het leven in de maatschappij in elkaar. Het is toch helemaal geen wonder dat je je nu soms even afvraagt, welke kant je op moet. Misschien moet je het telkens weer eens aan dat kleine jochie vragen...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. 'Het leven wil dat jij je eigen legende leeft.'
    eigenlijk is het ook wel zo ...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. mooi stukje Wim...
    Het leven beschouwen als spel, als toneelstuk, een spel met medespelers, die ook maar een rol spelen.
    Dat uitermate serieus zo gaan zien als werkelijkheid om dan uiteindelijk met een relativerende humor het spel mee te spelen in de rol die bij je past...
    Bij je past!
    Dit soort stukjes mag je tussendoor best meer doen hoor, je schrijft ook serieus erg prettig.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. prachtig geschreven weer wim,
    inderdaad, precies zoals je schrijft, soms heb je het idee dat je van af een afstand naar jezelf staat te kijken, maar alles kan ook weer goedkomen en kom je zóveel rijker uit je ziek zijn, ik kan het weten na 17 jaar ..
    maar ehh wim , dan maak je weer andere fouten met grote gevolgen :-)
    ons pad om te leren is nooit over h;e, ook al ligt alles in grote lijnen al vast , we kunnen behoorlijk de hamer misslaan weet ik :-)

    maak er een heerlijke dag van.
    en schrijf gerust morgen weer zo hoor, je zal mij niet horen klagen, ik lees je graag:-)
    hóe dan ook:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Elk toegevoegd woord aan dit schitterend geschreven log is er eigenlijk eentje te veel...
    Toch, mijn lieve Wim, kan ik het niet laten, want hoe zou jij anders weten hoe ik hier elke dag kom genieten van welk onderwerp jij ook aansnijdt en tot een prachtig einde brengt?
    En tot slot: jij lééft je eigen legende niet, jij bént het!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooi geschreven. Het is bijzonder dat onechtheid van je af mag vallen. Dan blijft er naaktheid over. En niets is indringender, is mijn ervaring, dan helemaal terug zijn bij je basis. Want wie is die ander, die je Wim, Pietje, Jantje, Klaasje of Marjanneke noemt, nou eigenlijk? Of liever gezegd... wat?

    BeantwoordenVerwijderen
  9. dag Wim, weer kan ik gelijk lopen met jouw tekst. zo herkenbaar en zo levendig. Maar jij bent al een levende legende en jouw deel hier op aarde is nog niet uitgespeeld. Je kan een karakter niet veranderen maar je kan wel anders gaan leven.
    Dus speel uw rol maar verder want die getuigd van Echtheid. De welbekende zonnekesgroet voor jou!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. een drama waarom? trouwens zoveel mensen leven met bepaalde drama`s .ik ga nog wel een keer al je weekboekjes lezen .ik kom er eigenlijk zomaar in.
    Tja je eigen weg gaan ...best nog wel eens lastig want voordat je weet ben je weer aan het reageren op wat er in je verleden is gebeurt.
    en dan vindt je je eigen weg ook niet.Glimlach.
    Novie

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wim toch,
    jouw logjes worden nooit! een 'drama'...

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat herken ik mezelf hierin. Ik had niet zozeer een burnout maar er kwam een ommekeer in mijn leven. Ik zag stilaan in dat mijn rol, die eens op mijn lijf was geschreven, niet meer strookte met mijn ik. Het was comedie spelen of een ander personage aannemen. Ik heb voor het tweede gekozen. En stilaan groeide ik. Eigenlijk is het nu geen rol meer... het ben ik!
    Fijne woensdag Wim!
    Lieve bloggroetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Sluit me aan bij hetjehetgezien: jouw logjes worden nooit een drama.

    Je snijdt iets aan wat veel mensen herkennen denk ik. Het benoemen van een rol geeft een identiteit.
    Zoeken naar een nieuwe is een lange moeilijke weg. De weg zelf is het belangrijkste. Het doel kun je niet zoeken, het zal jou vinden. Daartoe zijn de meeste mensen niet bereid, omdat het soms makkelijker is om door te gaan met wat je deed (maar niet was).
    Het vraagt moed om te doen wat je doet en ook om het op te schrijven trouwens.

    Warme groet Roelien

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wim, ik ben er stil van geworden, omdat ik er
    veel van begrijp (dat denk ik toch).

    Ik kon/mocht pas loslaten toen ik 62 was en ik
    eindelijk met pensioen mocht gaan.
    De laatste jaren waren er echt teveel aan,
    en soms was ik zo moe, dat ik geen telefoon-
    gesprek meer kon voeren en ik deze steeds op
    antwoordapparaat liet staan.
    Maar ik heb nergens spijt van.
    Het duurde wel twee jaar voor alles terug een beetje in de plooi viel.
    Ik ben er zeker van dat alles zin heeft en alles een doel.
    Ik ben gelukkig nu en de storm is gaan liggen,

    sterkte en lieve groet,
    ria39

    BeantwoordenVerwijderen
  15. In Mechelen heet dat kinnekessuiker ( kindjes dus )of int dialect greezesooker. Maar ik eet dat soms ook nog, het kind in ons mag wel een beetje blijven he. Warme avondgroet!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Weer een blog ontdekt en een mooie! Die laatste tekst vond ik ook wel interessant: ik herken er zelf veel in. Maar we blijven gaan voor onze 'legende'

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Er was een dag:
    Ik werk nu 20 jaar bij dit bedrijf, toen ook al 18. Nooit ziek, nooit iets "aan de hand".
    Ik kreeg een opdracht en voerde hem andersom uit
    omdat IK die mensen kende en het verder niets uitmaakte.
    Mijn baas vroeg waarom ik dat deed;
    en de kraan ging open.....
    alleen maar huilen.
    Mijn baas toonde ALLE begrip,
    iedereen zag het aankomen, alleen ik niet,
    Ik mocht naar huis, maar kon nauwelijks nog lopen van vermoeidheid.
    Het had niets met werk te maken
    maar alles met prive,
    nooit ergens nee zeggen,
    alles denken te moeten kunnen/willen doen.
    Alles is goed gekomen,
    nee het is veel beter geworden
    ik heb veel geleerd.
    Zo blijven we allemaal
    met horten en stoten leren.
    Ik ben wel ietsje liever geworden
    voor mezelf dan.
    Met alle begrip van een lieve werkgever,
    en maar twee weken thuis geweest.
    Met dit brekebeen ben ik voor het eerst
    in mijn hele leven zo lang niet gaan werken!
    Liefs Wim
    van ank

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Wim,
    O zoveel herkenning in je teksten.
    Maar de evenwichtsoefening is heel moeilijk.
    Ga verder op je pad en lees nog veel boeken van Paolo. Het heeft me ook geholpen.
    groet,

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Het is letterlijk het pad van 'de Held", helemaal jezelf worden met vallen en opstaan is een heldendaad...

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Je hebt het niet altijd zelf te kiezen. Het lot kan je naar mijn inziens niet ontlopen. Het is iets waar ik regelmatig over nadenk en graag over discussieer.

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Dat wat je beschrijft over die “complete black-out”, herken ik direct.

    Het is vergelijkbaar met een auto.
    Wanneer de tank leeg lijkt, het wijzertje op rood staat, zit er meestal nog zo’n 2 liter in, waardoor je in ieder geval de benzinepomp nog kunt halen.
    Iemand die burnout raakt, heeft absoluut niet in de gaten dat zijn tank leeg is en gaat ongemerkt door op zijn laatste reserve liters.

    Totdat de boel ineens stil valt en er in de verste verte geen pomp te bekennen is.
    Het vuil van onderuit de benzinetank heeft kans gekregen in de motor te komen,
    waardoor het even kan duren voordat deze weer zonder problemen op gang komt.

    Het voordeel (of nadeel?) is , dat er eens goed naar die motor gekeken moet worden,
    terwijl dat, zolang de auto maar rijdt, zelden gebeurd.

    Warme groet
    Aponi

    BeantwoordenVerwijderen