woensdag 16 februari 2011

Weekboek - 25
-
De laatste dagen
-
Dit is het relaas van de gebeurtenissen tijdens de laatste levensdagen van mijn schoonmoeder, Tineke.
-
Het einde begon op een maandagnamiddag, tijdens de tweede week na Nieuwjaar. Moeder vertrok, met zware ademhalingsproblemen, naar het ziekenhuis. Haar gezondheid was al een tijdje een bron van voortdurende zorg, maar de laatste maanden was deze snel achteruit gegaan. Toch hadden we niet verwacht dat ze die dag voor het laatst haar huis zou zien.
-
Tijdens de laatste van de drie weken in het ziekenhuis, bleef mijn vrouw (laat ik haar vanaf nu maar aanduiden met ’P’) dag en nacht bij haar. Het was een zware periode, maar de mogelijkheid om op die manier rustig en uitgebreid afscheid te nemen, gaf haar heel veel voldoening.
-
Zoals het wel eens meer gebeurt, bleek alle onheil een afspraak te hebben op hetzelfde moment. Vader kon drie dagen het huis niet uit wegens een felle buikgriep; ikzelf moest enkele dagen voor haar heengaan, twee dagen het bed houden wegens een plotse griepaanval.
-
Tijdens die laatste week kwamen vele van haar dierbaren nog eens op bezoek. De laatste zaterdag kreeg ze het naar de avond toe steeds moeilijker. P (verpleegster) voorzag dat ze nog dezelfde avond zou sterven. Ik werd naar huis gestuurd om haar vader en onze zoon op te halen.
-
Tineke nam afscheid van haar leven zoals iemand zijn trouwe metgezel uitwuift op een stationsperron. Sommige mensen zijn al halverwege de trappen naar de uitgang tegen de tijd dat hun leven van hen wegglijdt. Andere mensen staan al urenlang afscheid te nemen vooraleer hun leven zich definitief van hen verwijdert. Enkele mensen lopen met de trein mee en blijven met hun zakdoek zwaaien tot het perron dat echt niet langer toelaat. Zo ééntje was zij: bewust aanwezig tot een tweetal uren voor het heengaan; daarna kreunend, roepend, grijpend en zwaaiend tot de laatste adem.
Net zoals ze tijdens haar leven zo moeilijk afscheid kon nemen van dingen en alles maar bleef verzamelen en opstapelen, zo bleef ze verbeten vasthouden aan het leven. Tot het leven haar verliet.
P stond aan de ene kant, ik aan de andere kant van het bed, steun biedend aan haar grijpende handen, haar man zat onwennig en gespannen aan het voeteneind, onze zoon observeerde van op het ‘bijslaapbed’.
-
Op 2-2-2011 om 23.32 u vertrok ze naar de andere zijde. Er was vrede in onze gedachten, liefde in ons hart en terwijl we haar bleven aanstaren werd haar beeld troebel door het vocht in onze ogen.
-

7 opmerkingen:

  1. ach wim toch,
    ik zou willen dat ik wat voor je kon doen, maar.....
    ik sta met lege handen....

    soms komt de dood als een vriend, maar vaak als een vijand..

    't is vreselijk..
    en je ouders verliezen aan de dood went nooit...

    lieve groet
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Moeilijk, moeilijk, moeilijk....
    Voor jullie veel warmte van mij, vanuit Gouda.
    Walter ***

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel veel sterkte bij het verwerken van het verlies van een hele lieve moeder/schoonmoeder, Wim (en echtgenote)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het is dan toch ook vooral mooi
    ingetogen en liefdevol
    zo een dierbaar persoon los te laten
    overgaan naar een nieuwe dimensie,
    "ze mocht gaan..."
    het was volbracht.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wim van harte gecondoleerd met het overlijden van je moeder.Ik wens je sterkte en moed toe de komende tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Guido en ik verloren op oudejaarsavond onze (schoon)vader en ik begrijp dus waar jullie doorheen moeten Wim. STERKTE!

    BeantwoordenVerwijderen