Weekboek - 23
-
Universums
-
Op zoek naar iets dat ik niet vind, zie ik in een lade onze fotoboekjes liggen van de voorbije vakanties. Ik blader nog eens doorheen de fotoreeksen van onze wandeltochten in de Zwitserse bergen. Nog steeds ervaar ik deze dagen als heel bijzonder, het waren ‘top’-dagen, 'hoogte'-punten van de voorbije zomer. Ze zijn met een felle fluostift aangestipt in mijn geheugen. Op enkele foto’s valt het me op hoe onbeduidend klein we zijn ten overstaan van het machtige berglandschap. Eigenlijk zijn wij slechts minieme creaturen op een planeet die zelf ook nauwelijks merkbaar is in het schijnbaar oneindige heelal.
En toch… wat is het vreemd dat ieder van ons, hoe onzichtbaar hij of zij ook haast is, binnenin zichzelf eveneens een oneindige wereld herbergt. Een wereld bestaande uit organische planetenstelsels, nevels van emotie-brokstukken en flikkerende gedachtesterren. Een innerlijke kosmos. Het ene universum lijkt een afspiegeling van het andere. Zowel onder onze huid als boven en rondom ons, ligt een wereld waarin nog steeds veel mysteries huizen. We moeten ons veelal tevreden stellen met geloven in plaats van weten, met denken in plaats van kennen. We leven in een dun grensgebied tussen die innerlijke en uiterlijke leefwereld en, enigszins gevangen in die stoffelijke aardse schil, proberen we er toch in door te dringen of uit op te stijgen. Het is een nooit ophoudende ontdekkingstocht naar de geheimen van het bestaan en het leven.
-
En toch… wat is het vreemd dat ieder van ons, hoe onzichtbaar hij of zij ook haast is, binnenin zichzelf eveneens een oneindige wereld herbergt. Een wereld bestaande uit organische planetenstelsels, nevels van emotie-brokstukken en flikkerende gedachtesterren. Een innerlijke kosmos. Het ene universum lijkt een afspiegeling van het andere. Zowel onder onze huid als boven en rondom ons, ligt een wereld waarin nog steeds veel mysteries huizen. We moeten ons veelal tevreden stellen met geloven in plaats van weten, met denken in plaats van kennen. We leven in een dun grensgebied tussen die innerlijke en uiterlijke leefwereld en, enigszins gevangen in die stoffelijke aardse schil, proberen we er toch in door te dringen of uit op te stijgen. Het is een nooit ophoudende ontdekkingstocht naar de geheimen van het bestaan en het leven.
-
wat een voor mij originele gedachte, een cosmos in onszelf.
BeantwoordenVerwijderenhoe meer je nadenkt over het leven wim, hoe meer je erachter komt dat je eigenlijk niks weet,
BeantwoordenVerwijderenik vind dit weer heel bijzonder,
lieve groeten vanuit een mistig brabant
Heel mooi, breekbaar, kwetsbaar en zo krachtig tegelijk!
BeantwoordenVerwijderenHet Leven is een mysterie.
BeantwoordenVerwijderenAlweer een mooie tekst, Wim!
Waar is de tijd dat wij de bergen introkken, ook met het hele gezin, groot en klein.
BeantwoordenVerwijderenNu is het plaatjes kijken, een film of een boeiende documentaire.
De bergen hebben mij altijd het meest aangetrokken.
Ik was 17 toen ik ze de eerste keer zag en 10 jaar geleden deed ik de laatste bergtochten mee.
Volgende week draai ik de cijfers om 71.
Ik denk dankbaar terug aan die mooie momenten,
maar ook aan alle kansen die ik nu nog krijg.
lieve groeten
ria39
Als ik je bespiegelingen zo lees denk ik: Wij mensen zijn eigenlijk best bijzonder toch? Ik ben eigenlijk een beetje bang van bergen, ik vind ze vaak zo dreigend. Gek hè? Maar op foto's vind ik ze wel heel mooi hoor!
BeantwoordenVerwijderenonbeduidend klein in het universum...
BeantwoordenVerwijderenniet te begrijpen
wellicht is het maar beter zo .
Daar ben ik het van harte mee eens!
BeantwoordenVerwijderen... maar je moet er wel een gevoelig, creatief mens zoals jij voor zijn, mijn lieve Wim, om het allemaal zo te zien én te beleven!
BeantwoordenVerwijderenBlij dat je nog eens langs kwam, dankjewel voor je mooie reactie!
Blij ook dat ik zo nog eens op je schitterend log grasduinen kon!
nog steeds aan het jodelen, lieve Wim,
BeantwoordenVerwijderenof eerder aan het "peinzen".
aanvaarding, maakt het ons makkelijk(er)
hier op onze moederaarde,
zullen er altijd mysteries blijven...
natuurlijk is ontdekken niet te versmaden,
maar veel blijft voorlopig nog geheim.
(anders hebben de wetenschappers binnenkort
niets meer te doen) grapje.
mooi weekend,
ria39
Dag Wim, ik had hier heel wat in te halen. Blijkbaar kruisen onze wegen elkaar niet meer zo frequent. Uw windwijzers vind ik prachtig en ook to the point. Jouw verhalen lezen altijd vlot ... graag weer eens langs gekomen. Een zonnekesgroet ☼
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je reactie op mijn stukje van gisteren: je had precies de juiste woorden gekozen!
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend, groet Roelien
zo existentieel, wij in de cosmos, de cosmos in ons... erg mooi weergegeven!
BeantwoordenVerwijderenHi, this place is amazing! great shot..i really liked.
BeantwoordenVerwijderenHet soort foto's dat je bij niet vindt, daar ik me meestal te voet of met de fiets verplaats.
BeantwoordenVerwijderenJe berglandschap is adembenemend mooi!
Wat een prachtige foto!
BeantwoordenVerwijderenDe natuur blijft een mysterie waar we allemaal mee van mogen genieten. Wat een voorrecht.
Overweldigend mooide natuur, in beeld gebracht op deze foto.
BeantwoordenVerwijderenEn het leven moet je niet proberen te begrijpen maar moet je (be-)leven.
Dat we klein en nietig zijn
BeantwoordenVerwijderenervaar ik altijd als ik bij een boom sta
vooral bij grote oude bomen.
De nietigheid van onze planeet
vind ik ook zo boeiend,
je ziet het vanuit de ruimte nog meer
daarom spreekt mij de ruimtevaart zo aan.
Op mijn website heb ik een videootje
waar ik regelmatig naar kijk
wat zou ik DAAR eens graag heen gaan.
Wij zijn niets in het grote Universum
aan de andere kant
ben je ALLES, voor jezelf.
Tot een andere keer.