woensdag 21 april 2010

Weekboek

hoofdstuk 14

Het is niet mogelijk om alles onder controle te houden, om de stroom van het leven in bedwang te houden. Je kunt alleen proberen om er een zo goed mogelijk traject voor te kiezen. Toch is het niet te voorkomen dat het af en toe een zware passage moet doorkomen, obstakels zal moeten overwinnen of dat het eens opbotst tegen een rots.
De voorbije twee weken kregen we daar enkele voorbeelden van.

Een eerste struikelblokje: vakantie, wij drieën samen thuis. Leuk!...
Ware het niet dat Grote Zoon nérgens naar toe wil. Hoe we ook proberen, het blijft NEE. Een dagje naar zee, een dagje Brugge, een wandeling in de natuur: voor hem hoeft het niet. ‘Gaan jullie maar, naar mij moet je niet omzien’…
Daardoor blijkt Vrouwliefs zin om op stap te gaan, plots verdwenen als sneeuw voor de zon. Een situatie die mezelf niet veel mogelijkheden meer biedt. Veel uitputtende onderhandelingen leverden uiteindelijk enig resultaat. Met Vrouwlief ging ik naar Brugge en naar de kust (Cadzand, NL), op m’n ééntje trok ik over de Koppenberg en met Grote Zoon deed ik enkele fietstochten.

De tweede rots valt moeilijker te omzeilen. Mijn schoonmoeder (87) heeft gisteren een dringende heelkundige ingreep ondergaan. Vrouwlief heeft liever niet dat ik daar veel over vertel. Laat ik de situatie ‘ernstig’ noemen. De operatie is gelukkig naar wens verlopen. De afgelopen twee weken van onderzoeken en consultaties, twijfels en angst, waren emotioneel enorm belastend voor haar. Ze is enig kind én verpleegster waardoor ze het zich allemaal extra aantrekt.

Een derde onaangename (langdurige) passage wordt veroorzaakt door onze buren. Daar zal ik nog minder over uitwijden. Enkel dat het probleem écht niet bij ons ligt. Door het toegenomen buiten leven, nemen de storende situaties ook weer toe. Uitpraten is voorlopig geen optie. Dat soort zaken kan ik redelijk goed van me af zetten, maar dat is iets waar Vrouwlief moeite mee heeft…

Een moeilijke periode dus, zeker en vooral voor mijn echtgenote.
(Vandaar ook dat voor mezelf o.a. het bloggen even minder was/is.)

En dan waren er nog enkele kleine rotsbrokjes die het vlotte stromen verhinderden: onze auto moesten we, wegens een defecte vering, twee dagen missen; de afwatering van onze keukenspoelbakken verspreid een onaangename geur; één van ons katjes had een etterend oog;…

Gelukkig was het heerlijk lenteweer en daar heb ik toch wel van genoten!
(Nog een reden waardoor het bloggen even op een laag pitje stond.)

Om af te sluiten, nog dit lentebloemetje...


16 opmerkingen:

  1. Tja Wim, op zulke momenten is het leven weer een test en moet wederom blijken hoe sterk en flexibel we werkelijk zijn...
    Ik vind je een prima vent, zal wel niet echt veel helpen maar 't mag gezegd!
    Groetjes en slaap toch beter maar goed...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. het leven zit vol verrassingen, eh?

    soms aangename, soms minder aangename.

    ik hoop dat jouw balans overhelt naar de aangename kant, wim, ook al lijkt het soms erg moeilijk!

    heel veel sterkte, ook voor vrouwtjelief!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. tja, rotsblokken maken in een soms zo rustige rivier stroomversnellingen.
    dan moet je alert zijn en vallen bijzaken terzijde:))

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik heb ook niets vermeld op mijn log, maar sommige dingen zijn gewoon prive , heel veel sterkte...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. mooi hoe je tussen rotsen en struikelblokken toch de lente opmerkt én daarvan genieten kan...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ach wim,
    ik begrijp je, soms komen er zoveel onaangename dingen op je pad dat je je tijd liever daar aan besteedt,
    ik snap het zó goed,
    onaagename dingen, ik zie ze als een steen in de rivier die mijn loop zullen veranderen, want ik ga wél door,
    en dat doe jij ook,
    ik wens jullie héél veel sterkte,
    en hoop dat alles weldra overwonnen mag zijn,
    en by all means wim,
    voel je niet schuldig dat je je minder laat zien...

    we lof joe ennieweej,

    * grote zoon*

    luister eens wat beter naar je ouders:-)

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  7. konijn uit kalken21 april 2010 om 09:00

    Ja ieder huisje heeft z'n kruisje zeggen ze dan,maar m'n motto is: denk niet aan gisteren,of aan morgen ,maar leef vandaag!
    Niet altijd even simpel,gelukkig heb ik geen blogje want ik zou jou miserie-lijstje nog wat langer kunnen maken,denk nooit dat overkomt mij nu alleen,want de volgende dag zou het wel eens bij je vriend kunnen zijn,dus kop op Wim en genieten van de lentezon,die maakt ook voor mij al veel goed!proberen relativeren en relaxeren!!
    bedankt voor jouw mooie bloem :))

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Een ongeluk komt nooit alleen hé mijn lieve Wim.
    Ik hoop zo voor jullie (en daar duim ik ook voor) dat alle obstakels snel van de baan zullen zijn, of tenminste niet onoverkombaar of onoverklimbaar blijven!
    Sterkte, moge jullie liefde voor elkaar àlles overwinnen!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. hoi Wim.
    Kinderen zijn een rotsje die je af en toe niet toestaan erop te klimmen.
    Ze willen zelfstandig staan in de wereld. Ik ondervond het ook.
    Mijn dochter was 16 en bleef alleen thuis terwijl ik in een ander wereldddeel rondreisde.
    Af en toe kon er gebeld worden want een gsm was er niet.
    Vaak zat ik in de lappenmand van de zorgen maar bij thuiskomst bleek alles normaal.
    Ze had dan ook strenge richtlijnen gekregen die zo verzekerde haar bij niet naleven haar zuur zouden oopbreken.

    Ook zij staat in de med. wereld nu dus begrijp ik dat uw vrouw meer ziet dan een gewone leek.
    Toch wens ik jullie succes in de verdere afloop. Haar moeder is wss sterker dan jij vermoedt!

    Buren das een andere quelque chose, vraag mij maar niks.
    Dimplomatisch aan boord leggen is mss vaag maar toch proberen.
    De wijkagent kan dikwijls een redelijke oplossing vinden.

    De bloem tot slot bloemt op mijn scherm!
    en je uitleg op mijn denkertje is het . op de I
    want zo zie ik het ook.
    Wat voor iedereen normaal lijkt valt niet meer op,
    alleen zij die het dagelijks mogen ondergaan voelen de diepte ervan.
    Dat is idd liefde met capital L.

    Lieve zonnekesgroet en succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. De ene keer schijnt de zon,
    en de volgende dag verschuilt ze zich
    achter de wolken.

    Ja zonen, maar ook dochters,
    als ze wat ouder worden denken ze
    "ach, ik kan dat allemaal wel aan."

    En misschien is dat ook wel zo,
    misschien eens proberen, met een half dagje
    of één dag. Ze bloeien er van open,
    van dat vertrouwen, bedoel ik.

    Wij hebben er vier, ik spreek dus een beetje
    uit ervaring.

    Lieve groet
    en als je wilt wandelen in Haspengouw,
    kom dan maar even naar mijn blog.

    Liefs, ook aan je vrouw, (die moeders toch)
    ze moeten leren loslaten,
    ik leerde het ook maar met scha en schande...
    ria

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Soms komen allerlei moelijke situatie allemaal tegelijk om de hoek kijken. Je denkt je prima en in balans te voelen en plots is daar bijna niets meer van over. Als rasoptimist denk ik dan laat alles maar teglijk komen, als het een en ander is opgelost dan ben je er ook weer voor een tijdje vanaf. Nu weet ik niet hoe groot GROTE zoon is, maar als hij werkelijk groot is dan gaat hij toch gewoon niet mee als hij niet wil, denk ik dan... Maar het zijn waarschijnlijk juist alle dingen die zich tegeklijkertijd aandienen. En het ziekbed van jou schoonmoeder is voor je vrouw emotioneel ook iets waar ze eigenlijk niets naast kan hebben denk ik. Al het andere is opeens niet meer zo belangrijk...je voelt onmacht en kan daar kribbig van worden.
    Hoop van harte dat de vloeiende stroming weer snel op gang zal komen. En opeens bekijk ik jou beklimmming van de kasseiheuvel met heel andere gevoelens.
    Ik wens je vrouw en jou uiteraard ook, veel sterkte met deze moeilijke situatie.

    Een mooie afsluiting laat je zien, het tedere narcisbloemetje...
    De narcis is voedsel voor de ziel.....en staat voor nieuw leven...

    Lieve groet, Josephine

    BeantwoordenVerwijderen
  12. het gaat iedereen niet altijd voor de wind...

    de kunst zit hem in het leren relativeren,

    maar toegegeven dit is niet zo eenvoudig

    BeantwoordenVerwijderen
  13. elke steentje,
    ieder rotsblok wat voor je voeten komt
    moet overwonnen worden.
    elke overwinning verandert je leven
    ieder steentje de stroming.
    Jij weet dit allemaal zelf, Wim.
    Zou je liever een glad en vlak leven leiden?
    Soms
    beter verre vrienden
    dan een slechte buur.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Allemachtig Wim das geen kleinigheidje allemaal, maar het zal een reden hebben. Ik wens je veel kracht bij alles en als het niet lukt kom je maar een virtueel kusje halen, ik ben vrijgevig voor lieve mensen.

    X

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Speciaal voor je vrouw (en jou ook natuurlijk Wim): heel veel sterkte!!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Dat klinkt allemaal wel heel herkenbaar. Ieder heeft zijn eigen soort rotsjes en blokken... mooi dat het dan toch alemaal een beetje zijn plaats krijgt.

    BeantwoordenVerwijderen