gouden lepeltje

De weg omhoog

- -
Wandelen in de bergen inspireert soms tot levensbeschouwelijke gedachten.
-
Eén van mijn overpeinzingen was dat
het maken van een bergwandeling
veel gelijkenissen vertoont met het levenspad.
-
Daarom het volgende 'verhaaltje':
-
Als ik de lichtstijgende weg aanvat, ben ik vol goede moed
en nieuwsgierig naar wat komen gaat.
Na de eerste zwaardere helling begin ik te beseffen
dat het grote inspanningen zal kosten om de top te bereiken.
Ik voel me echter nog fris en sterk, dus ga ik er tegenaan.
Gaandeweg wordt de vermoeidheid steeds groter
maar mijn wilskracht drijft me toch verder.
Soms denk ik wel eens:
waarom doe ik dit, waar ben ik aan begonnen?
Maar ik ben reeds te ver gekomen om nog terug te keren
en ondertussen is de top weer wat dichterbij gekomen.
Uiteindelijk boven gekomen,
word ik beloond met een fraai vergezicht
en met de voldoening iets bereikt te hebben.
Ik kijk naar de weg die ik afgelegd heb.
Een lange weg met veel obstakels,
maar hierboven lijkt dat alles al zo ver weg.
Er zijn nog hogere toppen te bereiken,
maar voor mij hoeft dat niet meer.
Ik ben tevreden met wat ik bereikt heb,
dus begin ik met een voldaan gevoel de afdaling.
Gezwind gaat het nu bergaf,
de inspanning en concentratie nodig voor de beklimming
maken plaats voor ontspanning en mijmeringen.
Gedachten over wat geweest is en wat nog komen gaat.
Hoe verder ik nu van de top verwijderd raak,
hoe meer ik terugdenk aan die momenten daar boven.
Toch geniet ik van de terugweg,
heb tijd om wat langer halt te houden en om
intenser te genieten van wat het leven te bieden heeft.
Terug in de vallei aangekomen,
lichamelijk vermoeid van de lange tocht,
geestelijk moe door de vele emoties en gedachten,
kijk ik nog eens naar boven en denk:
het is goed geweest.
-
Zo, dit kon mijn toekomstige biografie zijn
(ik ben bezig aan de afdaling),
maar het was 'maar' een bergtocht.
Er zit wel wat in, in die vergelijking, vind je niet?
-