Weekboek - 21

-

onsterfelijk

-

Mijn hand rust op een vergeelde bladzijde van het boek ‘De Aanslag’.
Ik had deze klassieker nog nooit gelezen, maar nu ligt het bij ons thuis vanwege de leesopdracht van GroteZoon. Buiten in de tuin is het frisjes, maar de uitnodigende stoel, wachtend tegen de muur in het moedige herfstzonnetje, verleidde mij tot een uurtje leesplezier.
Ik pauzeer even bij het einde van een hoofdstuk en laat mijn gedachten ontsnappen uit die beklemmende gebeurtenissen van de laatste oorlogsdagen. Ik staar naar mijn hand op het papier. Niets verhullend zonlicht vergroot elk rimpeltje uit tot een diepe kloof. Verouderen gebeurt meestal onopgemerkt, tot op ogenblikken als deze. Een vergelijking met de kasseistroken die ik een paar dagen geleden trotseerde op mijn stalen (euh… carbon) ros, hobbelt mijn gedachten binnen.
Ondertussen vermengen de letters rondom mijn vingers zich met 'de doorzonde schaduw onder de bomen' (deze heb ik van Mulisch!) tot een mengsel, dat op één of andere manier mijn diepere bewustzijn prikkelt. Deze hand: een stukje van het ‘huis’ waarin ik woon. Ooit zal dit tot stof vergaan. De oppervlakkige werkelijkheid van de huid van mijn hand lijkt niet meer dan een vlies dat een andere werkelijkheid omhult: een wereld vervuld met beelden, dromen en overvol van gedachten. En daartussenin ‘zweeft’ een bewust Zijn. Ik probeer even die sluier weg te trekken die over het raadsel van het leven ligt. Zoals zo vaak blijkt dat ook deze keer niet te lukken. Eén van onze poezen komt nieuwsgierig aan het boek snuffelen en verbreekt zo mijn gemijmer. De afgelopen minuten van bespiegelend peinzen, verdwijnen in de tijd, terwijl de late herfstzon nog steeds pagina vierentachtig overspoeld met haar gloed.
Nu ik opnieuw opga in het verhaal dat in mijn handen ligt, realiseer ik me dat sommige overpeinzingen van de geest niet vergaan. De onderhuidse gedachtenwereld van schrijvers komt bijvoorbeeld via zonverlichte, bedrukte bladzijden weer tot leven. De scheppingen van de geest zijn beter bestand tegen de tijd dan de hand die hen neerschrijft. En misschien staat de geest zelf, los van de tijd.
-

 Snorrie is niet meer

-
Op een avond kwam hij thuis, maar gedroeg zich wat raar, had geen honger, ademde moeilijk. Een dag later brachten we hem naar de dierenarts. Bij nader onderzoek bleek het veel ernstiger dan we vermoedden. Waarschijnlijk werd hij aangereden want zijn kaak was gebroken en stond wat scheef en zijn keel zat bijna dicht door de zwelling. Na een verblijf van bijna twee weken bij de dierenarts, zou hij vandaag, maandag, naar huis mogen. Zaterdagmorgen kregen we het bericht dat hij plots in enkele minuten tijd gestorven is. Vermoedelijk een bloedklonter die een longembolie veroorzaakte.
-

-
Snorrie (we noemden hem ook vaak 'Snorremans') was een 'buitenkat' die naar huis kwam om te eten, een dutje te doen, geknuffeld te worden. Hij was de grootste van onze 7-koppige kattenfamilie, rustig en heel goedaardig. Slechts 18 maanden oud werd hij. Dat is niet veel, maar genoeg om een deeltje te worden van ons dagelijkse leven... we zullen hem missen.
-

Weekboek - 20

-
Fietsgekte
-

Wat begonnen is als een terloopse vakantieactiviteit, groeide uit tot een wekelijks plezier: fietsen!
Mijn nieuwe – tweedehandse – carbon racefiets is een voortreffelijke metgezel geworden. Zijn glanzende, rood met zwarte jasje verleidde mij tot de aanschaf van aangepaste klederdracht: truitje, broek, sokken, handschoentjes,... alles in combinerende kleuren. Als één geheel rollen we nu gezwind doorheen het serene herfstland.
Alle gekheid op een zadel...
als mijn innerlijke leven chaotisch aanvoelt en ik even niet meer weet waar mijn hoofd staat, dan vind ik opnieuw rust in de eenvoudige en routineuze beweging van het fietsen.
-
Mijn racefiets (en verbeterde fysieke conditie!) maken een strak tempo mogelijk. Niettegenstaande mijn helm, worden hardnekkig vastklevende gedachten losgerukt door de strakke wind. Ze lossen op in de lichte nevel die boven groene weiden en geoogste velden is blijven hangen. Nieuwe flarden gedachtewind beroeren me slechts terloops. Negatieve emoties verliezen hun greep op mijn wezen, moeten noodgedwongen loslaten en blijven verscheurd achter op beton en asfalt. Mijn lichaam is een schaduw die over bermen wegvlucht en zich verstopt in, door het karige zonlicht dwars over de weg geschilderde, zwarte afdrukken van bomen. Mijn hele 'zijn' lijkt nog slechts te bestaan uit die éne inspanning: het ronddraaien van de trappers. Enkel energie rest.
-
Ik weet het, ik heb me even laten gaan in lyrische beschrijvingen.
Zo lijkt fietsen wel het toppunt van lichamelijke én geestelijke vervoering...
maar om eerlijk te zijn: soms is het ook gewoon 'afzien'!
-
Misschien creëert dit cirkelvormig bewegen wel een meditatief effect. Ze schenkt in elk geval een gevoel van 'verlichting' wanneer ik mij nadien terug in de mallemolen van de dag begeef.
Intense fysieke inspanning en doorgedreven geestelijke arbeid lijken soms elkaars tegenpool, maar eigenlijk hebben ze veel met elkaar gemeen: ze proberen twee fundamentele facetten van ons menszijn zo puur en krachtig mogelijk tot uiting te brengen.-

Wind

-

thema 3: HANEN
De klassieker onder de windwijzers.

-

Weekboek - 19

-

Verplichte lectuur

-

GroteZoon heeft onlangs de lectuurlijst van school meegekregen. Daaruit moest hij een boek kiezen: te lezen en bespreken tegen de herfstvakantie.
Eerlijk, ik was verrast over de moeilijkheidsgraad van de boeken op deze lijst. Prachtige, boeiende werken, dat wel, maar toch al ‘zware kost’ voor een prille zestienjarige die (jammer genoeg) niet graag leest…
-
Om een idee te geven, zijn dit enkele titels van de lijst:
De Engelenmaker (Stefan Brys – over autisme); De helaasheid der dingen (Dimitri Verhulst – over kinderverwaarlozing, alcoholisme); Kartonnen dozen (Tom Lanoye – over ontluikende homoseksualiteit); Tirza (Arnon Grunberg – over vader-dochterrelatie en waanzin); De wereld van Sofie (Jostein Gaarder – filosofiehandboek in de vorm van een roman); De eenzaamheid van priemgetallen (Paolo Giordano – over adolescentie en eenzaamheid).
-
Verder was ik verrast om in deze lijst ook spirituele werken te vinden van Paulo Coelho (De Zahir) en Hermann Hesse (Siddharta, Narziss en Goldmund) die ik nog niet zo lang geleden zelf gelezen heb. Boeken waar je de tijd moet voor nemen. Lectuur met een diepere betekenis en levensfilosofie die voor een puberende jongen als mijn GroteZoon, nog moeilijk te doorgronden is. En hem bovendien (nog) helemaal niet aanspreekt.
Trouwens, als zestienjarige kwam ik indertijd ook niet verder dan de verplichte schoollectuur van klassiekers als ‘Kaas’ (Willem Elsschot) of ‘Het gevaar’ (Jos Vandeloo). Ook deze werken vind ik nu nog terug in de lijst van GroteZoon!
-
Deze lijst wekte mijn leeslust aardig op en ik kon dan ook de verleiding niet weerstaan er enkele uit te kiezen voor ‘eigen gebruik’. Op dit ogenblik heb ik net ‘De verloren eer van Katharina Blum’ uit, het bekende en verfilmde boek van Heinrich Böll.
Ik ben geen veel-lezer. Het gebrek aan concentratievermogen speelt me parten. Maar het openen van een boek is als een reis naar een boeiende nieuwe wereld en daar kan ik moeilijk aan weerstaan.

Wind

-

thema 2: PIJLEN

-



Weekboek - 18 
Tijd om de draad weer op te nemen:
op woensdag is er weer mijn 'Weekboek'.
-
Hemel en Hel

-
In het boek ‘Het leven van Pi’ van Yann Martel las ik twee fragmenten:
twee uitersten qua gedachten, gevoelens en bewustzijn, waarin ik veel herken.
-
Het gaat hier wel om uitersten, om tegenpolen: de bodemloze afgrond en de hoogste top.
Meestal klim ik hoopvol omhoog, genietend van wat het pad te bieden heeft. Het uitzicht is bij gelegenheid groots en allesomvattend. Maar soms word ik opgehouden door kleine struikelstenen die mij ten val brengen. Gelukkig zijn er meestal genoeg houvasten om mijn val af te remmen, maar af en toe word ik zo verrast dat paniek en angst zich van mij meester maken. Dan verlies ik mijn beheersing en evenwicht en duikel de afgrond in…

Elke strohalm waaraan ik me dan kan vastklampen, grijp ik vast als een uitgestoken hand om mij terug op het pad te helpen.
-

-

Hier komen de fragmenten, laat ik ze maar hemel en hel noemen.

-

Hemel

-

‘Zo was ik een keer de stad uit gereden en op de terugweg, op een hoog punt waar ik links de zee en recht voor me de weg kon zien liggen, kreeg ik plotseling het gevoel dat ik in de hemel was. Het was nog steeds precies hetzelfde plekje als waar ik op de heenweg langs was gekomen, maar ik zag het nu anders. Dat gevoel, een paradoxale mengeling van pulserende energie en diepe vrede, was intens en gelukzalig. De weg, de zee, de bomen, de lucht, de zon, die vroeger allemaal op verschillende manieren tot me gesproken hadden, spraken nu allemaal dezelfde taal van eenheid. (…) Alle elementen waren in harmonie met al het andere, alles was met elkaar verwant. Ik knielde als sterveling neer en stond onsterfelijk weer op. Ik voelde me het middelpunt van een kleine cirkel die samenviel met het middelpunt van een veel grotere.’
(Uit 'Het leven van Pi' - Yann Martel)

-

Hel

-

‘Angst is de enige echte tegenstander van het leven. (…) De angst zoekt je zwakste plek en vindt die met onfeilbaar gemak. Het begint in je hoofd, altijd. Het ene moment ben je nog kalm, beheerst, gelukkig. Dan sluipt de angst, vermomd als onschuldige twijfel, als een spion naar binnen. De twijfel stuit op ongeloof. (…) Maar ongeloof is een slecht bewapende infanterist. Daar maakt de twijfel zonder moeite korte metten mee. Je wordt zenuwachtig. De rede komt je te hulp. Je laat je weer geruststellen. De rede is uitgerust met de nieuwste technologische wapens. Maar tot je verbijstering wordt de rede verslagen (…) Je voelt dat je verzwakt, dat je krachten tanen. Je zenuwachtigheid slaat om in vrees. Dan begint de angst aan je lichaam te vreten, dat al heeft gemerkt dat het helemaal de verkeerde kant uit gaat. (…) Snel neem je overhaaste beslissingen. Je laatste bondgenoten, hoop en vertrouwen, stuur je weg. Zo, nu heb je jezelf verslagen. De angst, die alleen maar een indruk is, heeft je overwonnen.’
(Uit 'Het leven van Pi' - Yann Martel)

-

Wind

-
We zijn alweer in de maand oktober aangeland; niettegenstaande de zachte temperaturen is de herfst al aanwezig. De bladeren waaien van de bomen. Wind.
Ik waag me aan een nieuwe reeks. Een ideetje waar ik al een tijdje mee bezig ben.
Kijk met me mee naar die bijzondere silhouetten die zich scherp aftekenen tegen de lucht: windwijzers. Ze bestaan in alle vormen en formaten, van eenvoudige richtingwijzers tot kunstige smeedwerken.
Ik verdeelde ze in thema's, combineerde ze met 'wind'spreuken.
Veel kijkgenot met deze reeks! Hier komt het eerste thema: VOGELS
-