-
Aangezien ik nu regelmatig mijn wandelschoenen aantrek, zal hier vanaf nu elke maandag een klein stukje staan over mijn tochten: geen gedetailleerd verslag, maar gewoon over dingen die mij opvallen tijdens het stappen.
-
Voor alle duidelijkheid: Wandelen is in Vlaanderen een populaire sport geworden. In bijna elke stad of gemeente is er een wandelclub. Elke club organiseert per jaar een aantal wandelingen. Voor zo'n wandeling worden op de dag zelf, pijltjes aangebracht om het parcours aan te duiden. Meestal is er keuze tussen 6, 12, 18, 24 of zelfs 30 en 40 km.
Bijna elke dag is er ergens een wandeling geprogrammeerd. Je wandelt individueel en kunt starten tussen 7 en 15 u.
-
_1_
-
Regelmatig maak ik tijdens de voormiddag een lange wandeling, in de stilte van het platteland, in de rust van het bos. Ik volg verlaten veldwegels, paadjes door het groen.
Toch voel ik dat er bedrijvigheid in de lucht hangt. In de verte hoor ik het geronk van een ploegende tractor, het zoeven van auto’s over de weg. Ook in het enige stille dorp dat ik passeer, blijkt er van alles te bewegen: fietsers met boodschaptassen, bestelwagens die goederen leveren, radiomuziek van op een bouwwerf, joelende kinderen op het schoolplein, de postbode op zijn motorfiets…
Ik wandel verder en kijk, stap na stap na stap… de tijd is even afwezig.
En dan, helemaal alleen, ergens tussen de velden, voel ik dat het middag is.
Het is alsof die golvende zee van energieën plots veranderd is in een vijver met een rimpelloos oppervlak. De bezige mensen zijn tot rust gekomen. Iedereen staakt de arbeid, trekt zich terug in keukens en woonkamers, in eetzalen of kantines. De middag ligt als een deken over dit stukje wereld, een deken waaronder alle geluiden wegsterven.
Ik word me er weer bewust van hoe voelbaar het middaguur is.
-