zaterdag 27 februari 2010

Binnenshuis

Lang geleden. Student. Weekend. Een nieuwe opdracht. Kasten leeghalen.
Stilleven samenstellen. Lijntekening maken. Penseel nat maken. Kleuren mengen.
Spanning. De eerste kleurtoets op het wit. De uren vliegen. Weekend voorbij. Aquarel af.

vrijdag 26 februari 2010

V-tijd
-

De rest van het kattenalfabet vind je hier

donderdag 25 februari 2010

denk beelden droom gedachten

woensdag 24 februari 2010

Weekboek

hoofdstuk 7

Serendipiteit, na synchroniciteit, nog een bijzonder woord met een bijzondere inhoud.
(Dank je Marius, om mij er attent op te maken).

Een van de mooiste omschrijvingen van serendipiteit is: 'Het zoeken naar een naald in een hooiberg en er uit rollen met een mooie boerenmeid.' (Pek van Andel).
Maar het kan ook zijn dat je de hooiberg induikt met een boerenmeid en er uitkomt met die naald waar je al zolang naar zocht.

Het is het open staan voor opportuniteiten, opmerkzaam zijn voor kansen die zich aanbieden. Serendipiteit veronderstelt een ongebonden, dwarse, afwijkende, ‘foute’ kijk op de dingen. Een kijk waardoor je zaken ziet waar velen aan voorbijgaan.
Dit is allemaal een beetje theoretisch gewauwel. Dat vraagt om een voorbeeld uit de praktijk.
En ‘toevallig’ heb ik er eentje uit eigen ervaring.

Ik liep al een tijdje met het idee om meer te gaan tekenen. Mijn Weekboek-teksten vormden daartoe een goede aanleiding en motivatie. Die konden een illustratie best gebruiken, om de ‘droge’ tekst wat op te fleuren. Maar ik wist niet goed hoe er aan te beginnen, hoe zoiets er moest gaan uitzien. Ik liet het idee dus zachtjes sudderen.

Mijn zoon verveelt zich soms een beetje tijdens het weekend. Daarom besloot ik in de bib op zoek te gaan naar lectuur die hem mogelijks zou kunnen boeien (een heel zware opdracht…). Na eerst enkele natuurwetenschappelijke werken te hebben uitgezocht, begon ik aan het moeilijkste, een leesboek…
Boeken werden uit de rijen gehaald en doorbladerd, achterflappen gelezen.

En dan wordt mijn aandacht gevangen door een mooie ‘rug’ en een nieuwsgierig makende titel ‘De uitvinding van Hugo Cabret’. Het blijkt een overdadig geïllustreerd verhaal te zijn, eigenlijk bijna een beeldverhaal. Het ziet er uit als een uitgetekend scenario voor een film.
En hier komt ‘een kijk waardoor je zaken ziet waar vaak aan wordt voorbijgaan’ op de proppen. Ik had kunnen denken: ‘oei dat is niks voor mijn zoon’ en het boek terugzetten. Het boek past immers niet in het kader waarvoor ik in de bib ben: een boek voor mijn zoon.
Maar in de plaats daarvan, volg ik mijn intuïtie (en waar komt die nu weer vandaan?...) en blader gretig door het verhaal tot mijn blik op die éne tekening blijft plakken (zie afbeelding in 'denkballon').


Het lage pitje, waarop mijn idee al een tijdje stond te sudderen, wordt nu plotseling aangewakkerd tot vurige vlammen. Dit is wat ik zocht. Meteen beginnen allerlei ideeën op te borrelen en in de dampende gedachtewolken ontwaar ik ‘mijn’ toekomstige illustraties!

Dus, serendipiteit: op zoek gaan naar een boek voor je zoon en thuiskomen met de oplossing voor je eigen vraag of probleem. (terwijl de boeken voor zoon hier gewoon… liggen…)

Laat me dit nog even vergelijken met synchroniciteit, gebruik makend van dezelfde situatie.
Ik loop dus met dat verlangen om illustraties te maken. Maar ik vind geen aanknopingspunt. Dan ga ik toevallig voor iets helemaal anders, naar de bib. Dit is natuurlijk dé plaats en dé gelegenheid voor het liefdevolle, behulpzame Universum (ik blijf het zo noemen, maar er zijn andere benamingen mogelijk). Het richt nu als het ware zijn spotlights op de rug van dat éne bijzondere boek. Wim kan niet anders dan dit boek zien, vastgrijpen, doorbladeren… ontdekken.
Wat je nodig hebt - maar niet bewust naar zoekt (en dus heb je een open, on-ingenomen geest) - wordt door het Universum in jouw wereld gebracht, onder jouw aandacht geplaatst.

Twee visies op één merkwaardig feit.
Tenzij ik intuïtie mag begrijpen als ‘een gevoelig zijn voor het Universum’,
dan komen de beide visies weer heel dicht bij elkaar te liggen.
Hoe het ook werkt, het belangrijkste is dat we er gebruik van maken!

dinsdag 23 februari 2010

Je kunt niet naar een slapende kat kijken...


...en gespannen blijven.

J. Pauley

maandag 22 februari 2010

Zeven facts, zeven tekeningen
Het vervolg van mijn Award-verplichtingen
 Fact 2

Op mijn 14de was ik onder de indruk geraakt van zwart-wit pentekeningen. De juiste oorzaak daarvan, vind ik niet meer terug in mijn geheugen. Waarschijnlijk had ik ze opgemerkt in een boek. Het waren hoofdzakelijk gebouwen die me fascineerden: Belforten, kerken en zoals hieronder: de Lakenhallen te Ieper, de stad waar ik mijn jeugd doorbracht.
Ik heb er zeker een tiental gemaakt. Ik herinner me in het bijzonder enkele dagen, waarop ik wegens ziekte van school was gebleven. Als ik niet te bed lag, was ik aan het tekenen.
Een merkwaardige fase, vind ik dit nog steeds. Ze eindigde even plotseling als ze begonnen was.
Acht jaar later, tijdens mij opleiding, tekende ik in de bittere vrieskou, met handschoenen, de Sint-Baafskathedraal te Gent. Dat was mijn laatste gebouw. Niet vanwege het bevroren zijn hoor (haha), al voelde ik me wel behoorlijk versteend!     

zaterdag 20 februari 2010

Binnenshuis
-

© wim22
Een detail uit een vroeger werk.
Door de weerspiegeling van het glas fotografeer ik 'ik' en mezelf…

vrijdag 19 februari 2010

V-tijd
-
-

donderdag 18 februari 2010

denk beelden droom gedachten

Alle foto's die in deze rubriek verschijnen, zijn originele foto's, 'toevallige' opnames,
weliswaar een beetje 'kunstig' bewerkt, maar géén composities
(met uitzondering van het gedachtenwolkje dan...)
Een mooie samenwerking tussen gelukkig toeval en gestuurde gedachte :-)

woensdag 17 februari 2010

Weekboek

hoofdstuk 6

Ik zit hier rustig thuis, met mijn laptop, en toets enkele woorden in.
Het betekent niet veel.
En toch… de woorden die ik hier op mijn beeldscherm zie verschijnen, komen via een simpele klik terecht in een bijzondere 'wereldwijde' wereld: een wereld van gedachten, ideeën, overpeinzingen, laat ik het ‘geestelijke energieën’ noemen.

Deze gedachten maken nu deel uit van een soort ‘gedachtenwolk’. In deze wolk komen ideeën terecht, maar ik kan er ook ideeën van anderen uit halen. Als ik er voor open sta, dan ligt er een schat aan kennis, ervaring, wijsheid binnen denkbereik. Het is een enorm reservoir, gevuld met gedachten die door talloze individuen de wereld ingestuurd zijn.
Op één of andere manier zal de persoon die zich in deze wereld begeeft, anderen beïnvloeden en beïnvloed worden - bewust of onbewust, veel of weinig.
Door al deze denk-verbanden, ontstaat er een onzichtbaar, maar heel reëel, geestelijk web.
Zonder twijfel zijn de contacten in die denkwereld niet altijd even ‘close’, maar toch ontstaat er een soort 'multi-bewustzijns-organisme', waar iedereen, als individu, deel van uitmaakt. Vroeger waren er kleine leefgemeenschappen die hun eigen groepsbewustzijn hadden. Families, stammen, dorpen en later steden, gewesten, provincies, landen: heeft niet elk van deze gemeenschappen een eigen bewustzijn, een eigen mentaliteit? Het voelt toch telkens ‘anders’ aan als je in een andere stad, streek of land komt. En alle individuen die er deel van uit maken, worden er door beïnvloedt en ze beïnvloeden elkaar ook onderling.
Nu we via internet communiceren, breidt de verbindende gedachtenwolk zich steeds verder uit. We zijn van kleine éénheden (die meestal meer beperkend, dan verruimend werkten...) aan het evolueren naar wereldwijde verbonden! (alleen taalverschillen weerhouden ons er in zekere mate van, om te communiceren met de ganse wereld)

En nu heb ik zin om even de idealist te zijn.

Het kennis maken met andere gedachtewerelden gebeurde tot een tijdje geleden, hoofdzakelijk door middel van boeken. Nu maken we via persoonlijke contacten kennis met meningen en overtuigingen van zo veel mensen uit zo veel diverse milieus. Het nauwer betrokken zijn bij die mensen, leidt vaak tot meer begrip voor hun visies. Soms worden gedachten letterlijk gedeeld met elkaar, waardoor de ander ahw een klein stukje van jezelf wordt.
Door het wereldwijde web groeit er een verbindend bewustzijnsweb waar iedereen in deelt én waar iedereen in alle vrijheid zijn eigen stukje individualiteit in uit kan drukken. 
Zou dit geen samenleving kunnen teweeg brengen, waar liefde, vrede en respect hun ware betekenis krijgen?
Ach, dit lijkt weer een héél naïeve wens,... maar wel één waar iedereen, diep in zijn hart, naar verlangt....

En plots lijkt dit onbetekenende getokkel op mijn toetsenbord een minuscuul stapje naar een 'hemelse' mensheid (dit lijkt verdacht veel op grootheidswaanzin, maar toch…). Minuscuul, onzichtbaar, maar misschien is het er toch ééntje.

© wim22

maandag 15 februari 2010

Zeven facts, zeven tekeningen


Vorige week ontving ik deze Award van Assyma.
Een eerste, ik wist niet goed wat ik er mee moest, maar toch in dank aanvaard.

Zeven facts over mezelf?
Een gegeven kans mag ik niet laten liggen! Dus heb ik er iets op gevonden:
in plaats van een lijstje van zeven feiten, worden het zeven postjes!
(zo heb ik meteen weer inspiratie voor deze en de volgende zes maandagen, hihi)
En aangezien ik mij opnieuw aan het tekenen waag, maak ik daar meteen ook de rode draad van.

Het doorgeven aan zeven andere bloggers is een lastige zaak. Vooral omdat ik deze Award reeds bij zovele zag staan. Ook niet iedereen vindt dit even leuk.
Daarom: als je de behoefte voelt om enkele persoonlijke feiten op het net te gooien, maar je vond daar tot nu toe geen gepaste aanleiding voor, wel hier is ze! Wees niet beschroomd of verlegen om te zeggen: ‘Kom op er mee, geef hier die Award!’


 Fact 1

Toen ik 13 was, kreeg ik van mijn ouders dit boek vol Disney-personages.
Tijdens de schoolvakanties tekende ik dikwijls figuren uit dit boek over. Hieronder zien jullie één van die bladen.
Plezant detail: kijk eens goed naar de cijfertjes die naast de tekeningen staan, het zijn de quoteringen die ik kreeg van mijn zusje…


zondag 14 februari 2010

Dé dag om liefde te tonen

... maar vergeet ook de andere dagen niet.

Aansluitend op gisteren, deze tekening.
 Vandaag is toch wel hét ideale moment voor dit...

© wim22

zaterdag 13 februari 2010

Binnenshuis
-

-

© wim22

vrijdag 12 februari 2010

V-tijd
Tijd voor de Q! Quasi onmogelijk? Dat dacht je maar...
-

-

donderdag 11 februari 2010

denk beelden droom gedachten

woensdag 10 februari 2010

Weekboek

hoofdstuk 5
(een beetje een héél erg lang stuk, een echt 'hoofd'stuk dus... )
Herkennen jullie dit ?

Zoon volgt les bij een lieve en heel goede piano-lerares. Om verscheidene redenen hadden we regelmatig persoonlijk contact. Vrouwlief belde haar ook enkele keren op. Het is iemand waar we een goed gevoel bij hebben. Vooral P mag haar heel graag en hun gesprekken zijn dan ook niet bepaald van korte duur… Vooral tijdens het najaar van 2008 was er geregeld contact.

De laatste jaren blijven we veel thuis en de uitstapjes en boodschappen gebeuren in de dichte omgeving. Maar tijdens dat zelfde najaar trokken we er toch enkele namiddagen op uit, naar iets verder gelegen plaatsjes.

Een eerste was Brugge (50 km van onze woonplaats). Vrouw loopt graag eens binnen in één bepaald decoratiewinkeltje en dat was dan ook het eerste waar we een kijkje gingen nemen - ik volgde gedwee -… En wie stond daar ook te snuisteren: ‘juffrouw van piano’. Ze had behoefte om er eens ‘uit’ te zijn en koos voor Brugge, want dat was al weer een tijd geleden.
“Wel, wel, wie zien we hier nu, dat is toevallig zeg…”

Het moet, denk ik, twee weken later geweest zijn, toen we er op uit trokken naar Ieper (30 km van ons huis). In twee weken tijd waren de interesses (en ook de volgzaamheid...) nog niet veranderd en dus waren we wederom wat spulletjes aan het bewonderen. Bij het verlaten van de winkel - ik moet het jullie al niet meer vertellen maar doe het toch - bemerkten we het ‘koppie van juffie’
“Oh, maar kijk nu toch ‘ns, we lopen mekaar weeral tegen het lijf, wat een aardig toeval!”

We zijn weer enkele weken verder. Boodschappentijd in het nabij gelegen winkelcentrum in Kuurne (5 km van onze woonstede). We rijden buiten met ons gevulde winkelkarretje, in de richting van de parkeerplaats. En wie komt daar nu net aan met haar boodschappentas - ’t is te gek voor woorden, maar hier komen ze niettemin - onze piano-lerares!
"Hahaha, hihihi, we mogen niet buiten komen of we zien elkaar, wat een toeval toch!"

Meer dan een jaar later. In het hoofd van ‘gouden lepeltje’ broedt het idee om een berichtje te schrijven over synchroniciteit - een eigenaardige en onverklaarbare reeks toevalligheden.

Toevallig had ik dit woord opgemerkt tijdens het doorbladeren van één van mijn oude boeken. Ik herinnerde me de, hierboven neergeschreven, toevallige reeks ontmoetingen met juf. Dat leek me wel iets om even aandacht aan te besteden.

Eén dag later. Vrouw kwam thuis. Ze vertelde me van de vergadering waar ze ’s namiddags heen moest. Vervolgens zei ze dat ze op de hoek van diezelfde straat - in een filiaal van onze bank waar ze eigenlijk nooit komt – vlug even wat geld en rekeninguittreksels uit de muur haalde. En dan kwam het onvoorstelbare... 
“Je raadt nooit wie ik toevallig gezien heb in de bank...”

Hmm,… dat had je maar gedacht… jullie mogen ook één keer raden…

Synchroniciteit  een eigenaardige en onverklaarbare reeks toevalligheden.
Een zich herhalende merkwaardige samenloop van omstandigheden. Een zinvol toeval.

Wat weten we over synchroniciteit ?

Volgens Carl Jung is synchroniciteit een niet-oorzakelijk verbindend principe dat in het universum werkzaam is. Niet-oorzakelijke gebeurtenissen zijn gebeurtenissen waartussen geen zichtbaar verband bestaat en die elkaar op geen enkele manier kunnen beïnvloeden. Maar voor de betrokken personen kunnen ze belangrijk en zinvol zijn.

Er zijn twee belangrijke kenmerken. Ten eerste is het resultaat van zo’n toeval meestal prettig en het vervult de verlangens of behoeften van de betrokken persoon op dat moment. Ten tweede wordt de mate waarin deze toevalligheid zich voordoet, beïnvloedt door de geestestoestand. Ze gebeuren niet als je het wilt of als je er te veel mee bezig bent. Ze komen meest voor op momenten dat je je laat meedrijven met de stroom, als je in een ontspannen toestand bent.

Hoe komt het nu dat dergelijke gebeurtenissen plaats vinden ?

Ik probeer even de achterliggende werking te schetsen, tenminste zoals ik ze heb begrepen (dat belooft niet veel goeds...). Er zullen ongetwijfeld meerdere theorieën over bestaan, maar dit is de versie die ik (graag) geloof. Misschien ben ik weer te naïef. Allemaal de schuld van dat Kind in mij!

We zijn er ons niet van bewust dat we deel uit maken van een groter ‘levend’ geheel.
Probeer het universum te zien als een levend wezen. Dit organisme brengt de elementen, waar haar bewoners op een bepaald moment (onbewust) naar verlangen, in hun omgeving.
Vergelijk het met ons lichaam dat stoffen aanvoert naar de cellen omdat ze die, wegens een bepaalde toestand, nodig hebben.
Als de cel bewust zou zijn, dan denkt ze wellicht: ‘aha, dat is ook toevallig, dit had ik nu juist nodig’. Maar ze beseft niet dat ze deel uitmaakt van een groter organisme, het lichaam, dat er alles zal aan doen om die cel te bevoorraden. Dat moet, als het lichaam ook zichzelf in stand wil houden.
Daaruit kunnen we afleiden dat, wat wij een reeks toevalligheden noemen, eigenlijk gewoon de werking van het universum is.
Opgelet echter: je moet er gewoon voor open staan, zonder te 'willen' vanuit het ego. Vaak zijn het personen of zaken waarvan je niet beseft dat ze je verder kunnen helpen. Als wij juf piano willen ontmoeten als we ergens in een stad rondlopen, dan zal dat hoogstwaarschijnlijk niet lukken. Daarom zijn het ook 'toevalligheden' hé...
Het universum levert de elementen waar de mens (in dit geval onbewust) behoefte aan heeft.
Prachtig toch?

Dit was het einde van het bericht. 'Was'... want ik voeg er nu nog een stukje aan toe.
Nee, we hebben haar niet nog eens gezien (hihi), 't is iets anders nu.

Al enkele maanden kriebelt het:
"zou ik niet eens beginnen met tekeningen maken, als illustratie bij mijn schrijfsels?"
In mijn gewezen job maakte de intrede van de computer een einde aan de handenarbeid.
Enkel in mijn vrije tijd nam ik nog potlood en penseel ter hand, wat resulteerde in... 'bijna nooit'.

Vandaag staat hier een heel voorzichtige en schuchtere eerste poging.
Dit beeld had ik in mijn hoofd bij het schrijven van voorgaande toevalligheden. Het is niet meer dan een schets, klein (20 x 20 cm), met zwart conté potlood.
Ik ben er niet helemaal tevreden mee, moet nog mijn 'stijl' ontdekken, maar ik moet ergens beginnen. Wanneer en hoeveel er nog zullen volgen? Geen enkel idee van, ik zie wel.
Het is gewoon een manier om wat ideeën op papier te krijgen om dan later, ooit, misschien eens om te zetten in het 'grote werk' (haha).

dinsdag 9 februari 2010

sh*t, deze moet écht even...

Als ik op 't internet op zoek ben naar één bepaald iets,
dat ik dan (hoe is 't mogelijk) net niet vind,
dan kom ik onderweg, totaal onverwacht, soms heel grappige dingen tegen
(en ook andere, maar daar heb ik het nu niet over).
Wat hierna volgt, vond ik echt schitterend.

De verschillen in religies
sh*t denk je, wat is daar grappig aan...

Wel, lees even verder, het wordt heel snel duidelijk...
't Is wel in het Engels wegens onvertaalbaar!

Taoism: Sh*t happens.
Agnosticism: I don't know if sh*t happens.
Calvinism: Sh*t happens because you don't work hard enough.
Buddhism: If sh*t happens, it really isn't sh*t.
Zen: What is the sound of sh*t happening?
Hinduism: This sh*t happened before.
Mormonism: This sh*t is going to happen again.
Islam: If sh*t happens, it is the will of Allah.
Stoicism: This sh*t is good for me.
Protestantism: Let the sh*t happen to someone else.
Catholicism: Sh*t happens because you deserve it.
Hare Krishna: Sh*t happens, rama rama.
Judaism: Why does this sh*t always happen to US?
Christian Science: Sh*t is in your mind.
Atheism: No sh*t.
Existentialism: What is sh*t, anyway?
Rastafarianism: Let's smoke this sh*t.
Psychic: Erase this sh*t.
Jehovah's witness: Knock knock, sh*t happens.
New Age: You are completely sh*t free here and now.
Jedi Knights: May the sh*t be with you!

sh*t, nu hoop ik dat ik hiermee niemand beledigd heb...
(zeker niet de bedoeling)

maandag 8 februari 2010

Toch nog even

Het is een afgesloten hoofdstuk.

Maar in een reactie, die ik schreef op één van mijn blogbezoeken,
kwamen er plots enkele bijzondere zinnen tevoorschijn.
Ik bewaarde ze en werkte er verder op door.
Voor mezelf wil ik ze graag op mijn weblog plaatsen.
Dus toch nog even... misschien een laatste keer.

*
-
De dagelijkse realiteit wierp zijn schaduw over me...
(waardoor mijn innerlijk oog verduisterd werd)

Ik volgde een weg die nergens heen leidde…
(ik wist het onbewust, maar kon het niet zien)

Ik ging teveel aan mezelf voorbij…
(of had ik mijn Zelf achtergelaten?)

Ik liet me dragen door de routine van mijn stappen...
(maar had niet de moed om er mee te stoppen)

Ik liep met mijn hoofd tegen de muur...
(het lot had hem daar neergezet…)

De klap was hard, ik viel, klauterde moeizaam recht...
 (waar en wanneer liep het fout?)

Nu bewandel ik een andere weg…
(het is beter zo).

Ik heb Het teruggevonden…
(Het is eigenlijk nooit weg geweest)
-
*

En voor jullie deze woorden
(uit 'Verzen van het leven en de dood' van Amos Oz)

Ieder mens is naar zijn beeld geschapen,
ieder is een wereld apart,
ieder mens is werkelijk een wonder!
Ieder heeft een dromend hart!

zaterdag 6 februari 2010

Binnenshuis
-

-

vrijdag 5 februari 2010

V-tijd
presenteert primeur: pure parel van poëzie (hihi)
-

-

donderdag 4 februari 2010

denk beelden droom gedachten
-

woensdag 3 februari 2010

Weekboek

hoofdstuk 4
-
Ik leefde altijd al een beetje teruggetrokken. Dat is nu niet anders. Zeker sinds mijn burnout. Nu mijn zichtbare functie in de buitenwereld zo beperkt is geworden, vraag ik me wel eens af welke ‘rol’ ik nu nog speel. Euh… speelde ik een rol? Ja, eigenlijk wel. Zijn we niet allemaal (soms) een beetje acteurs, die hun rol zo goed mogelijk spelen?

De regisseur van Mijn Leven heeft mij een rol aangeboden. Ik heb het personage 'ingevuld', gecreëerd in het decor waarin ik geplaatst werd. Een rol waar ik helemaal in opging. Ik werd helemaal in beslag genomen door de problemen, de uitdagingen, de verwachtingen, de vreugden en teleurstellingen van mijn rol. Ik conformeerde me aan de eisen van deze rol. Tot ik er slaaf van werd. Slaaf van een rol waarvoor ik zelf gekozen heb, die ik zelf aanvaard heb, slaaf van mijn eigen schepping.

Een rol die heel veeleisend werd. Bovendien bleek mijn personage steeds minder te passen in de gewijzigde visie van het stuk. Ik kon mij niet langer identificeren met mijn rol. Ik had er geen innerlijke band meer mee. Ik was mijn personage, nu speelde ik hem. Meer en meer voelde ik hem uitdoven tot op een dag het licht uit ging, een complete black-out op de scène, als het ware. Over en uit.

Veel van het decor en de figuranten zijn nu verdwenen.
Maar ik heb het gevoel dat, nu ik die rol heb moeten loslaten, ik dichter bij mezelf sta dan ooit.
Een goed gevoel, maar daarom is het er nog niet gemakkelijker op geworden. Nu moet ik mezelf opnieuw uitvinden. En dat is soms confronterend. Wie is de échte ik? Een hele tijd stelde ik alles omtrent mezelf in vraag. Rol en realiteit zijn sterk met elkaar verweven geweest.
Soms zouden anderen mij misschien liever in mijn oude glansrol terugzien. Was de mooie illusie beter dan de werkelijkheid?

Iedereen moet zijn eigen weg durven en mogen bewandelen. Het geestelijke pad moet iedereen alléén afleggen, het is dat van de eigen ontwikkeling. Geen kwestie van egoïsme, gewoon het volgen van het eigen hart en de ingevingen van de ziel.
Maar toch moet ook rekening gehouden worden met de mensen waarmee ik leef, die mij vergezellen op het materiële pad - soms een moeilijke evenwichtsoefening.

Het volledig negeren van je eigen weg kan falikant aflopen. Ooit heb ik iemand ontmoet, een héél introvert persoon, die gedwongen werd de zaak van zijn vader over te nemen, een job die gebaseerd was op sociale contacten. Een pad dat hij onmogelijk kon gaan, een pad dat doodliep in een zelf gekozen einde.

Tijdens het lezen van 'de Alchemist' (waarin ik zovele van mijn visies verwoord zag), merkte ik déze zin op, die ik wel passend vond om dit (gewichtige) hoofdstukje af te sluiten: 'Het leven wil dat jij je eigen legende leeft.'

Volgende keer probeer ik het wat luchtiger te houden, anders draait dit weekboek nog uit op een psychologisch drama :-)

dinsdag 2 februari 2010

Zonder woorden
(woorden zeggen niet alles...)

-

maandag 1 februari 2010

Woorden
-4-
-

-